Kraambezoeken afleggen, ik heb het veel en vaak gedaan. Iets dat je nu eenmaal doet als mensen in je sociale kring baby’s krijgen. Maar nu worden ze een opgave voor me. Om moeders te horen praten (die je vriendinnen zijn maar toch in die eerste babymaanden voor je ogen veranderen in een ander soort vrouw), vaders die gecorrigeerd worden door moeders als ze ‘iets fout doen’ bij de baby, het zien van mensen die overduidelijk in een roes zijn terwijl ja, de baby lijkt op alle andere baby’s die je hebt gezien.
Geef mijn portie voortaan maar aan fikkie.
Ik ben een vrouw met grote twijfel over mijn kinderwens.
Vragen die veel en vaak in je hoofd rondspoken zijn:
-Zelfs zíj beginnen aan kinderen, zou ik het dan ook niet (moeten) willen? (deze vraag doemt vooral op als stellen in verwachting raken van wie je dat nóóit verwacht had)
-Wil ik er zelfs niet eentje?
-Wanneer is het echt te laat?
-Ben ik, of wij, niet al te oud?
-Wat als er straks spijt komt?
-Moet ik nu wel of geen nieuwe baan accepteren want stel dat ik dan zwanger word?
Zo’n worsteling is geen sinecure. Vaak schrijnt het en maakt het je onzeker (ben je sterk genoeg om bij een besluit te blijven?). En dan ben ik nog een vrouw die het niet weet. Laat staan hoe pijnlijk het moet zijn voor stellen die wel kinderen willen krijgen, maar dat niet kunnen!
Niet meer op kraamvisite gaan is niet altijd een optie. Dus ik houd het kort en zorg ervoor dat ik ook nog andere afleidingen heb rondom zo’n verplicht nummer. Na 10 jaar babyboom heb ik het wel gehad. Ik zou graag eens wat oudere vrienden en kennissen opdoen.
Leven zonder kinderen 
Ontzettend herkenbaar!
LikeLike