Twijfel kinderwens
Iedereen boven de 30 die nog geen kinderen heeft en ze in principe wel zou kunnen krijgen, staat voor de vraag. Heb ik een kinderwens of niet? Voor velen een uitgemaakte zaak: ze komen gewoon. Voor anderen een levenslang verdriet: het kan niet. En voor een klein groepje een moeilijke keuze tot de zaak beslecht wordt: ja of nee.
Moedige keuze
Ik schrijf dit blog om te laten zien dat een bewust kinderloos leven een moedige keuze is die vrijwel nooit berust op rationele motieven. Dat het heel goed mogelijk is een zinvol leven zonder kinderen te leiden. Maar ook dat het moeilijk is om je niet eenzaam te voelen in een wereld die zo lijkt te draaien om kinderen. Dat je vruchtbare jaren door die verscheurende twijfels niet je beste jaren zijn. Daar mag heel wat meer aandacht en erkenning voor komen.
Missie
Het is niet alleen mijn missie om mensen te ondersteunen die bewust kinderloos zijn, maar ook om meer acceptatie te verkrijgen voor mensen zonder kinderen. Niet in de laatste plaats van onszelf! Want, en dat is misschien paradoxaal, ook bij een bewuste keuze voor kinderloosheid is sprake van pijn en verdriet over wat je verliest. Zaken zoals sociale aansluiting en maatschappelijke acceptatie. Tegelijkertijd is het ook mooi, moedig en krachtig om naar je gevoel te luisteren want dat is er niet voor niets.
Herkenning
Vanuit herkenning schrijf ik dit blog voor iedereen die zich, in welke levensfase dan ook, gesteund wil weten bij één van de grootste levensvragen- en keuzes aller tijden.
Reacties van vrouwen (ook mannen) uit elke levensfase zijn welkom.
Leven zonder kinderen 
Zesentwintig was ik toen ik me in 1985 als man liet stereliseren. Het kostte wel enige moeite de uroloog te overtuigen van mijn keuze. Toen al was de wereld overbevolkt, meende ik. Het ‘milieu’ werd al in rap tempo door de exploderende mensenmassa’s opgeslokt. Zelf voelde ik me ook geen vader zijn of worden. En mocht ik ooit toch die kids willen dan waren er kinderen genoeg om te adopteren. Ik werkte voor Artsen Zonder Grenzen, dus ik kende die kinderen die te veel waren en zonder nadenken op onze wereld waren geworpen. Als tiener was ik boos op mijn ouders, het leek alsof ze ook zonder nadenken, dat was verboden door de katholieke machthebbers, een fikse hoeveelheid kinderen produceerde, omdat hun geloof dat eiste. Gewillig als schapen,dacht ik, deden ze wat hen werd gevraagd.
Fijn dat er nu al meer mensen zijn die nadenken en kindvrij blijven.
Vreemd was het, als ik mensen over mijn (vroege) sterilisatiekeuze vertelde, dat ze verbaasd – ja zelfs geschokt – waren. Hoe kon ik toch zo vroeg al zo’n ingrijpende keuze maken?
Dan legde ik hen uit dat er al een fiks percentage zesentwintig jarigen papa of mama waren geworden. En dat zij een véél ingrijpender ‘keuze’ hadden gemaakt dan ik. Zij zouden immer tot hun vijftigste aan hun kinderen gebonden zitten. Met een fikse verantwoordelijkheid. Waar, laten we wel wezen, de meeste aanstaande papa’s en mamma’s niet echt goed over nadachten toen ze ter bestendiging van hun liefde een kind maakte.
Jammer dat veel mensen dit niet begrijpen. Kinderen krijgen is ‘gewoon’. En blijkbaar denk je niet over gewone zaken na.
Waarom maken mensen eigenlijk kinderen?
…
LikeLike
Dank je wel voor het delen van je verhaal; ik denk dat je een voorloper bent van vooral de huidige generatie twintigers, waar vast meer mensen dezelfde keuze maken op deze gronden. Jouw generatiegenoten hebben nu oudere kinderen. Hoe is het nu voor jou?
LikeLike