Feestjes met wijn en …. gesprekken

Regelmatig ben ik op feestjes waar, als de drank rijkelijk vloeit, het gesprek op de kinderwens komt. Dat ligt ook aan mijzelf want omdat ik een lopende twijfelaar ben zoek ik teveel naar bevestiging. Van de verkeerde personen. En eigenlijk is iederéén een verkeerd persoon want iedereen praat vanuit zijn/haar eigen straatje. En denk je dat jonge ouders discreet omgaan met dit misschien gevoelige onderwerp? Welnee! De vraag: wil je kinderen wordt je zonder blikken of blozen in het gezicht geslingerd.

Wat ben ik zoal niet tegengekomen de laatste jaren?

De iets te joviale yup die, op zijn eigen drukke koters wijzend, vrijpostig naar mij leunt en zegt; heb jij kinderen, nee? Begin er nóóit aan. En vervolgens een trotse blik naar zijn vrouw werpt.

Vriendinnen die onder lichte invloed in jubelstemming uitbarsten bij het bespeuren van enige twijfel op mijn gelaat betreft de kinderwens (het.zit.er.misschien.toch.wel.in!!!). En meteen gaan fantaseren over babykamers, speelgoed en traktaties voor verjaardagen.

Semi-vreemden die met dubbele tong lallen:  “ja maar het kan nog BEST en als straks jullie kleintje rondkruipt, zul je zien dat het allemaal vanzelluf gaat!”

Vaak vind ik mezelf dan hevig knikkend terug. Om de volgende ochtend nuchter te constateren: what was I thinking? Het is misschien goed bedoeld van die mensen want ze gunnen jou hetzelfde als wat zij voelen voor hun kinderen. Maar niet voor alle vrouwen en mannen is het ouderschap hun levensweg.

En op je eigen weg blijven, met of zonder kinderen, is een uitdaging die al groot genoeg is.