Van worsteling naar rust

Nu ik bijna 43 ben, liggen de jaren waarin ik extreem worstelde met de kinderwens, al een tijd achter me. Ik had nooit gedacht dat dat mogelijk was.

Toen het kinderwensvraagstuk mijn leven beheerste, stond ik ermee op en ging ik ermee naar bed. Dat zijn natuurlijk geen omstandigheden voor een uitkomst. Het zat zo in een kramp bij mij, dat de knoop zich niet vanzelf ontwarde.

Dat lukte wel toen ik echt goed ging luisteren (dus voelen) naar en in mezelf en begon met het accepteren van de uitkomst. Want ik denk ik dat ik vooral bang was voor een kinderloos leven en het mezelf handhaven in een omgeving waar kinderen krijgen de norm is.

Toen de acceptatie kwam, ging ik mijn leven als vanzelf met andere dingen invullen. ‘Het’ ging weer stromen (met name mijn vreugde) en ik kon het vraagstuk langzaamaan afsluiten. Toen ik uit medische noodzaak mijn baarmoeder moest laten verwijderen, was dat ook niet zo’n probleem voor me. Behalve dat ik bang was voor de operatie.

Nu, op mijn 43e, ben ik best relaxed over mijn bestaan zonder kinderen. Er zijn eigenlijk ‘nog maar’ 3 situaties die ik lastig vind of dénk lastig te gaan vinden:

1. Wanneer de oma leeftijd nadert en mijn vriendinnen kleinkinderen krijgen. Dat lijkt me niet echt iets om naar uit te kijken. Aan de andere kan zal ik hopelijk ook dan andere bezigheden en activiteiten hebben.
2. Wanneer vriendinnen onbewust de verschillen tussen ons benadrukken. Dat gebeurt regelmatig: oh en dan heb jij nog geen kinderen, kun je nagaan! Anders zou je nog véél (…vul maar in) zijn. Heel vaak gebaseerd op aannames. En het komt erop neer dat zij het áltijd moeilijker hebben. Ik mag vooral niet klagen over dat ik moe ben of het druk heb. In hun ogen dan.
3. Als ik artikelen en reacties lees over kinderloze/kindvrije mensen, of mensen die tóch spijt kregen dat ze geen kinderen hebben. Daar zit vaak een toon in van; doe het nou maar wel, je weet niet wat je mist, het is immers toch dé zin van het bestaan, beter dan geld/reizen/banen/mooie huizen en designerkleding. Niet dat dit rijtje nu ‘de zin van het bestaan’ is, maar je snapt dat ik doel op het waardeoordeel.

Behalve deze 3 typische situaties, vind ik het ook zeer uitdagend om te wonen in de super kinderrijke buurt waar ik woon. Om de hoek zitten een basisschool en kinderopvang en naast en achter ons huis spelen vaak veel kinderen. Met de nodige herrie, althans, ik ervaar het als herrie. ‘Waarom verhuis je niet?’ krijg ik vaak te horen. Als het aan mij lag, waren we inderdaad verhuisd, maar ik ga daar niet alleen over helaas. Gelukkig is het in de winter rustiger. Maar echt prettig is het niet om zo te wonen als je zelf geen kinderen hebt.

Dankbaar dat ik niet meer worstel met mijn kinderwens ben ik wel. Dat geeft echt meer rust dan 5 jaar geleden. Tegen alle worstelende dertigers zou ik dan ook willen zeggen: het kan overgaan, echt. En als je de rust niet vindt, schrijf erover, praat erover en lees erover.

Wat trouwens ook een verschil is met 10 jaar geleden, is dat er meer Facebook en Instagram accounts zijn die over dit onderwerp gaan. Daar kun je veel herkenning en steun op vinden. Zelf ben ik ook aanwezig op Instagram: @levenzonderkinderen. Contact met gelijkgestemden kan zo helpen met je balans vinden en houden op die momenten dat je overstemd wordt door jubelende geluiden over het ouderschap.

Over balans gesproken; een dieperliggend geloof van mij is dat ‘wij’, mensen die zich niet voortplanten, op onze manier ook voor balans in de wereld en het universum zorgen. Niet door nieuw leven voort te brengen maar met aandacht en zorg het eigen leven te leven. En op die manier ook bij te dragen.