Een wijze vrouw zei onlangs tegen mij: ‘kiezen is altijd een beetje verliezen’, en ‘niet kiezen is stilstaan’.
Twee waardevolle inzichten. M, als je dit leest, dank je wel daarvoor.
Ik heb aan den lijve ondervonden dat het ook zo is. Jarenlange twijfelen, maakt je ongelukkig en creëert een zware energie. Je wordt moe en komt letterlijk niet vooruit. Waarom dan niet kiezen? Dat komt o.a. door de angst voor verlies, en in het geval van een kinderwens: een verlies dat je nog niet letterlijk ervaren hebt.
Laatste kans moeders
Wat mij in dit geval niet helpt, zijn verhalen over ‘laatste kans moeders’.
Vrouwen die boven hun veertigste op de valreep moeder worden, waarna hun hele leven verrijkt is. Die verhalen kom je regelmatig tegen en staan doorspekt met quotes als
“Rond mijn veertigste gingen mijn eierstokken heel hard rammelen” en “Ik heb zoveel gewerkt en gereisd maar een kind geeft pas echt betekenis aan mijn leven.”
Ik heb dus jarenlang de optie open gehouden, en nu nog wel, omdat ik dacht: stel dat ik óók zo’n vrouw ben? Dat ik van te voren niet weet dat mijn lichaam straks heel hard signalen afgeeft; ja, ik wil wel! Met het gevaar dat het helemaal niet meer wil lukken.
Verrijking
Ik denk juist omdat er steeds meer ‘laatste kans moeders’ komen, het idee nog meer kracht krijgt dat kinderen krijgen pas écht zingeving geeft aan je leven.
Een collega, die laat moeder werd, zei tegen mij: “Als we ze niet hadden gekregen, was het ook goed geweest, maar kinderen zijn wel een verrijking van je leven”. Dan komt dat op mij over, alsof ik heel wat ga missen door op dit pad te blijven. En dat vind ik lastig. Zij had de mazzel dat ze meteen zwanger werd op haar 39e, daar moet je dan ook weer geluk bij hebben. Maar dat soort opmerkingen, en zij wéét van mijn worsteling, helpen mij niet!
Twijfelmoeder
Zo ook de blog twijfelmoeder. Met respect voor deze blog, want daar wil ik niets negatiefs over zeggen, helpt deze mij niet. Omdat dit het zoveelste voorbeeld is van een vrouw die uiteindelijk toch koos voor kinderen waardoor de toon en inhoud radicaal veranderd zijn. Het is nu veel meer een moederblog geworden met tips over baby’s en kinderen.
Dat geeft aan hoe het moederschap het interesseveld van een vrouw verandert. Logisch, maar dat voedt dan wederom het culturele ideaalbeeld van de vrouw als moeder. En alles wat mijn twijfel kan voeden, kan ik beter vermijden omdat, zie hierboven, geen keuze maken mij verscheurt. En dan nog kom ik regelmatig terug op mijn zogenaamde keuze, het is gewoon heel grillig allemaal. Hormonen, misschien?
Nichegroep
Bewust kinderloze vrouwen (en mannen) zijn anno 2018 nog echt wel een nichegroep. En daarom voel ik me geroepen om er over te schrijven. En veel ook. Vandaar dat de blogberichten in een iets hogere frequentie langskomen.
Nu zou je kunnen zeggen: “zeg, springen jouw blogs niet een beetje van de hak op de tak?”
JA! Correct. Typerend voor een worsteling waarbij je denkt eruit te zijn, maar er af en toe toch een weerhaakje gemeen in je vel steekt en je een andere kant op trekt. En dat eerlijk benoemen, hoort er ook bij.
Leven zonder kinderen 
Ik kan begrijpen dat het voor sommige mensen een verrijking is. Maar ik vind mijn leven nu al druk genoeg met werken, huishouden, honden en katten.
LikeGeliked door 1 persoon
Begrijp ik, dat dat rijk genoeg is voor je. Je haalt daar voldoening uit en het is goed zo voor je. En de een beleeft iets diepgaander dan de ander en misschien bepaalt dat ook de mate van ‘rijkheid’ (weer het linkje naar HSP)?
LikeLike
Zo herkenbaar, ik zou het geschreven kunnen hebben. Twijfelen is stilstaan, dat is een samenvatting van mijn leven van de voorbije jaren. Zo ongelofelijk vermoeiend. Het is zeer belangrijk dat we hierover schrijven, al is het maar om te tonen dat vrouwen zoals wij echt wel bestaan!
LikeGeliked door 1 persoon
Ja! Dat gevoel heb ik ook, dat het daarom belangrijk is om dit geluid te laten horen.
LikeLike
Haha, leuk dat je aan de woorden iets hebt gehad, lieve Petronella.
Mss wel fijn om hier ook een keer mijn reactie te schrijven, als “moeder” van 2 dochters.
Wat me opvalt is dat veel van wat in de blog geschreven wordt kan uitgebreid worden naar alle levensvragen/keuzes. Uiteindelijk draait het om zingeving in het algemeen en wellicht de angst om op het einde van je leven te moeten vaststellen dat je geen “zinvol” leven hebt geleefd. Het is alleszins iets waar ik als moeder evenveel mee worstel. Het moederschap is uiteindelijk maar één aspect van wie ik ben en hoewel ik mijn kinderen erg graag zie, is het sowieso niet voldoende om voor mezelf van een “zinvol” leven te spreken. Ik ben er overigens van overtuigd dat ik lang niet de enige moeder ben die er zo over denkt.
Geen enkele keuze is altijd leuk en zinvol, het is gewoon een keuze, niet meer of niet minder, die je hele leuke, maar zeker ook mindere momenten oplevert.
En geloof me, als moeder voelen wij ook erg veel druk vanuit de maatschappij om het “goed” te doen.
In the end zijn we allemaal vrouwen of nog meer: mensen. En we worstelen allemaal met dezelfde levensvragen en met de druk of we wel voldoen aan de verwachtingen…
LikeGeliked door 1 persoon
Dank je voor deze mooie en ook eerlijke reactie M, fijn om te beseffen en te ervaren dat die zoektocht naar en/of vragen over zingeving ons als vrouwen en als mensen wereldwijd verbinden. Goed dat je dat benoemt. En dat het antwoord waarschijnlijk, net als het gevolg van een keuze, te vinden is in momenten. Momenten die we direct als zinvol ervaren, en ook vele momenten waarvan later de zin wel of niet inzien. En dat uiteindelijk in the end alles betekenis heeft. Het helpt mij altijd wel om er zo van een afstandje naar te kijken, dat relativeert.
Ik kan mij heel goed voorstellen dat je als ouder, en vooral als moeder, druk voelt vanuit de maatschappij om het ‘goed’ te doen. In Nederlands is er niet voor niets een satire programma over gemaakt: de luizenmoeder.
Ik heb veel respect voor de vrouwen die in het moederschap trouw blijven aan hun eigen weg en hun eigen grenzen.
LikeLike