Het heeft niets te maken met egoisme, echt niet.

Het is moederdag vandaag, een dag waarop we alle moeders eren en stilstaan bij wat zij betekenen in onze levens.

 

Innerlijke groei

Nu.nl vond het nodig om een artikel te wijden aan moederdag, en dat ging over de vraag wat de beste leeftijd is om aan kinderen te beginnen. De conclusie is dat daar behalve de biologische leeftijd, niets over te zeggen is. Het stuk eindigt na alle biologische en psychologische praat ineens met spiritualiteit. En dat triggert me. Er staat dat het ouderschap een innerlijke reis van groei met zich meebrengt, en dat niets een mens zo helpt te groeien als dat.

 

Als kinderloze vrouw kan ik uiteraard niet beamen of dat zo is. Ik geloof grif dat het ervaren van liefde voor je kinderen en het vele geven, je veranderen als mens. Maar of dat nou echt de grootste innerlijke groei is, dat weet ik niet…Ik denk dat als je jezelf goed leert kennen,  je een diep dal hebt ervaren en weer terug komt en je leert wat je angsten zijn en hoe je ze het hoofd biedt, dat je ook ongelofelijk groeit als mens.

Kiezen voor kinderloosheid

Via via kwam ik ook dit artikel tegen van Rosanne Hertzberger in het NRC: of een kind gelukkig maakt, is een trieste vraag.  Het is een opsomming van berichten in de media over (bewust) kinderloze mensen en de voordelen van die status. Tijdens het lezen voelde ik al aankomen dat zij, aan de vooravond van een zwangerschapsverlof, met een uitsmijter zou komen. En die kwam.

 

“Maar wat zegt de bewust rationele keus voor kinderloosheid over de tijdsgeest en ons zelfbeeld? De vraag ‘maakt een kind mij gelukkig?’ is begrijpelijk anno 2018 – en triest. Ze is exemplarisch voor het voortrazend individualisme waar er soms geen enkel groter belang lijkt te bestaan dan het eigen levensgeluk, inkomen en gezondheid. Waarin het centrum van de wereld beperkt blijft tot het hier en nu, lekker en leuk, genieten en voor jezelf kiezen.

Ik wil niet in die wereld leven. Dus neem ik even afscheid van u. Een paar maandjes verlof, omdat het leven goddank niet om mij alleen draait.”

 

En hier ga je de mist in, Rosanne!

 

Bewuste kinderloosheid berust op gevoel

Lees maar eens mee op dit blog of soortgelijke. Ik ken geen vrouw die bewust kinderloos is puur vanwege de focus op het hier en nu, genot en het kiezen voor jezelf. Vrouwen die deze moedige (!) keuze maken, doen dat bijna altijd omdat ze het niet vóelen.

 

En dat gevoel, kan ik beamen, bracht mij jaren van verscheurende twijfels, en uiteindelijk zelfs obsessieve en depressieve gevoelens. Het kostte me zoveel kracht en overtuiging om te voelen wat er in mijn hart omging. Zelfs nu nog maakt het me regelmatig onzeker.  

 

Dat ‘het niet voelen’, is niet uit te leggen aan vrouwen die het wel voelen. Zie het bijna als een roeping om, in dit leven, juist een keer geen moeder te worden.

 

Jezelf kennen

En waarom dat is, daar probeer ik het antwoord op te vinden. Ik denk namelijk dat daar een reden voor is. Het heeft niets maar dan ook niets met egoisme te maken! Waar het wel mee te maken heeft, is jezelf goed kennen.

• Weten waar je grenzen liggen (vandaar dat ik wel eens de link met HSP gelegd heb).
• Luisteren naar de stem van je hart (weet je hoe vaak ik gewenst heb dat ik het wél wilde? Op een basaal niveau had het mijn leven gemakkelijker gemaakt als ik ook gewoon kinderen had gehad).
• Weten wat je wilt doen in dit leven en wat voor jou belangrijk is. Voor sommigen zal dit deels rationeel zijn waardoor zij weigeren bij te dragen aan de overbevolking. Maar ook daar zal het gevoel de hoofdreden zijn. Er zijn ook vrouwen die zichzelf andere taken toebedelen in het leven, die ‘zorgen voor’ als een veel breder begrip benaderen.

 

Nog een quote uit het stuk van Rosanne Hertzberger in het NRC:

“Meer dan 20 procent van de Nederlandse vrouwen krijgt tegenwoordig geen kinderen. Een aanzienlijk deel van hen is ongewenst kinderloos, maar een groeiend aantal kiest bewust voor een kindervrij bestaan. En neem het ze eens kwalijk. Een rationele homo economicus in een verzorgingsstaat die handelt op basis van feiten krijgt geen kinderen. Ook al is diezelfde verzorgingsstaat direct afhankelijk van een nieuwe generatie premie- en belastingbetalers. Zo egoïstisch is de keus voor kinderen ook weer niet.”

 

Nogmaals: wij handelen niet op basis van feiten.

Feiten kunnen een rol spelen, maar ik ben er 100% van overtuigd dat gevoel de doorslag geeft. Idem voor het wel kiezen voor kindern. Ik ken vrouwen die op latere leeftijd alleenstaand moeder gaan worden: reken maar dat gevoel daar de doorslag gaf om toch voor deze pittige taak te gaan. En vrouwen die misschien wel een kinderwens hebben maar deze niet vervullen omdat er geen partner in het spel is, die kennen hun eigen grenzen heel goed. Zij willen het niet in hun eentje doen.

En dan die laatste zin. “Omdat het leven goddank niet om mij alleen draait”.

Ai.
Pijnlijk toch. Niet in de laatste plaats voor mensen die geen kinderen kúnnen krijgen maar dat wel graag willen!

 

2 waarheden die voor mij gelden:

1). Iedereen leeft voor zichzelf, met of zonder kinderen. In de kern is dit zo, zelfs als je je volledig wegcijfert voor je kinderen (of een partner, een ouder, etc.).

2) Niemand leeft voor zichzelf, want we zijn allemaal met elkaar verbonden.

 

De één leeft dus op spiritueel niveau niet meer voor zichzelf dan de ander, maar er zijn verschillen in de hoeveelheid zorg die we verlenen aan een ander. Heb je kinderen dan zit daar dus ook een groot verschil, waar je als het goed is veel voor terugkrijgt. Niet in de laatste plaats goedkeuring van de samenleving.

 

Verbinding

Mijn punt is dat ook bewust kinderloze mensen leven in deze gigantische verbinding die wij met elkaar hebben, een kluwen waar mensen, dieren, planten, water, de ether, het sterrenstof en het zwaarste metaal, deel van uitmaken. Daar dragen wij allen verantwoordelijkheid voor. Mijn leven draait bijvoorbeeld niet om mij alleen, maar juist ook om dat alles om me heen, mijn relaties, huisdieren, de natuur, werk, studie, het groeien als mens en het proberen te verheffen van mijn energie. Dat  draag ik bij aan de wereld.

En ook de spreekwoordelijke kluizenaar in het hutje op de hei draagt als ademend en levend mens bij aan het leven op de wereld en de kwaliteit van de energie op aarde.

 

Dus weg met die kwetsende opmerkingen, het  venijn en de nijd en hulde aan iedereen (ouder of geen-ouder) die het pad op weg naar een hoger bewustzijn met vallen en opstaan bewandelt.