Het is maar werk! Of niet?

Wat een vrouw zonder kinderen meestal doet? Werken, veel werken. Niet altijd vanuit carrière oogpunt. Meer om een comfortabel leven te kunnen leiden, zichzelf te onderhouden of de tijd te vullen. De meeste vrouwen zonder kinderen die ik ken, hebben gewone banen. Goed, maar ook niet slecht. Geen ‘carriere’bitches’ hoewel ik daar niks mis mee vind. Wil een vrouw een ‘ouderwetse’ carrière nastreven moet ze dat vooral doen.

Opvallend vind ik dat de vrouwen die directiefuncties vervullen, vaak  kinderen hebben. Die hebben dan wel een arsenaal aan hulp om dat gezin draaiende te houden. Toch blijft het frappant. Alsof ze op het werk al een kei zijn in efficiëntie en daarom die man en kinderen er ook maar even op dezelfde efficiënte wijze erbij doen. Ik word al moe als ik daaraan denk, maar ik heb dan ook veel tijd voor mezelf nodig. Dát weet ik nu onderhand wel na bijna 40 jaar.

 
Werk dus. Wie heeft er een baan die echt voldoening geeft? Daar ben ik heel benieuwd naar. Wat doe je? Wat maakt dat het voldoening geeft, dat je je ei erin kwijt kunt?
Ik ben zelf op zoek naar wat mij voldoening geeft in mijn werk.
Juist omdat ik al jaren maar doorga zonder ooit een pauze die de kans biedt om écht op adem te komen (3 weken zomervakantie zijn daarvoor te kort), heb ik nooit de tijd genomen om mijzelf diepgaand die vraag te stellen. En met diepgaand bedoel ik een onderzoek naar mijn persoonlijkheid om echt te ontdekken wat wel en niet bij mijn karaktereigenschappen past. Dat gaat verder dan een banentest invullen en kiezen tussen ‘een dak bedekken’ of ‘treinconducteur zijn’.
 
Voor mij is werk nu een groot issue. Ik werk niet meer dan sommige moeders dus prijs mij al gelukkig met een extra vrije dag naast het weekend. Maar het valt me heel moeilijk om te denken: het is maar werk. Want ik spendeer er wel 4 en afwisselend 5 dagen per week aan. En daarbuiten heb ik…gewoon iets minder afleiding. Of het makkelijker is met een gezin om je heen, betwijfel ik. Wel denk ik dat veel meer andere zaken je aandacht vragen en dat kan je óf moe maken óf je echt meer doen beseffen: het is maar werk. Gewoon een manier om je brood te verdienen. Mijn afleiding bestaat, tijdens de werkweken, uit een partner die er ook steeds doorleefder uit begint te zien en huisdieren die op hun eigen dwingende manier aandacht vragen.
En steeds vaker denk ik dan: waarom?
Waarom ploeteren we zo voort?
 
Daar zijn heel veel redenen voor te bedenken. Ik som er een paar op:
-Een huis met hypotheek
-Je ‘hoort’ toch hard te werken of een baan ‘op niveau’ te hebben
-Je hebt geen brandende passie die het rechtvaardigt om al je tijd aan te besteden
-De luxe dingen; mooie kleding, reizen, etentjes
-Een omscholing is duur en onzeker
-Angst voor het doorbreken van een patroon
-Angst voor het uitbreken uit het systeem.
 
Etc. Etc. Etc.

Met als gevolg dat nu in 2018 het gros van de mensen een kantoorbaan heeft en ‘met hun hoofd’ werkt. En na dit jaren te hebben gedaan, besef ik hoe killing een kantoorbaan is.

Het gebrek aan beweging is namelijk funest voor je lijf. Een fysiotherapeut zei me eens: ik ga elk jaar goed op vakantie van alle clienten die zittend werk doen.

Ik zie heel voorzichtig een soort kromming ontstaan op mijn rug….in mijn nachtmerries groeit die dan uit tot een bochel. Help!
Voor je levensvreugde is een kantoor ook niet je-van-het en vooral niet alle uit Amerika overgewaaide managementtrends die eigenlijk nooit leiden tot echte verandering, vertrouwen en snelheid.

Nu zal het op veel andere plekken en in andere beroepstypen ook geen feest zijn. En dus sukkelen we allemaal maar een beetje voort. Totdat, hopelijk, ooit het basisinkomen ingevoerd wordt en we massaal durven te kiezen voor een levensweg die ons meer zin en vreugde geeft.

 

 
  
 
 
 

Gepubliceerd door Petronella

Een leven zonder kinderen in een kinderrijke wereld valt niet mee. Daarom blog ik over de twijfels over een kinderwens, de blijheid van de vrijheid en de zoektocht naar zingeving.

4 reacties

  1. Janga schreef:
    24 februari 2018 om 17:36

    Hallo Petronella,

    Ik herken mij voor een groot deel in jouw bovenstaande post. Dat basisinkomen zou niet verkeerd zijn. Ik denk in deze tijd draait bijna alles om geld en voldoende geld als een basisinkomen zou meer rust en zekerheid geven. Daarbij zouden mensen die iets extra’s willen zoals verre reizen maken dan ook een baan moeten hebben die dat mogelijk maakt.
    We lijken toch een soort ‘slaaf’ van deze tijd te zijn. De media toont mijns inziens een ‘schijnvrijheid’waardoor de realiteit er snel saai en eentonig uit kan zien. Kleine gecalculeerde risico’s durven nemen op werkgebied en ook geluk hebben kunnen wellicht meer vrijheid en vrije tijd creeren. Alleen al voor de extra vrije tijd zou een loterij winnen niet verkeerd zijn 😉 succes!

    Like

    Beantwoorden
    1. Petronella schreef:
      25 februari 2018 om 15:27

      Jaaa, die loterij, daar fantaseer ik wel eens over :-). Ik las onlangs een interessant artikel met de strekking: accepteer dat we niet vrij zijn, en probeer binnen het systeem waarin we massaal vastzitten toch kleine momentjes te pakken die vrij voelen. Toen ik dat las kwam er wel wat rust over me, dat ik dacht, tja, zo is het gewoon. Wat ik ook een interesssante beweging vind, is de tiny house beweging. Woonlasten omlaag zodat je anders met je inkomen of arbeidstijd om kunt gaan. Maar ik ben nog niet helemaal toe aan zo’n stap.

      Like

      Beantwoorden
    2. nannonblog schreef:
      21 maart 2018 om 12:08

      here here applaus Petronella en Janfa voor president, daarom kies ik voor een partij die weigert mee te doen aan de ratrace! Ik heb een gezin en werk maar zeven uur, het is geweldig werk, ik beun af en toe her en der nog wat bij en spendeer dat aan mijn hobbies!

      Like

      Beantwoorden
  2. Pingback: Talkin’ ‘bout my generation – Leven zonder kinderen

Een reactie plaatsen

Deze site gebruikt Akismet om spam te bestrijden. Ontdek hoe de data van je reactie verwerkt wordt.