De realiteit van een leven zonder kinderen

De laatste keer dat ik effectief over kinderen schreef, meer bepaald over het niet hebben ervan en wat dat voor me betekent en met mij doet, stootte ik plots op tegenkanting. Ik schreef over hoe heftig ik, achter de schermen weliswaar, soms reageer als mensen die dicht bij me staan een zwangerschap aankondigen. Bij vrienden had ik dan vaak het gevoel voor een deel afstand van de vriendschap te moeten doen, bij familie had ik het gevoel weer wat onzichtbaarder te worden. En ik krijg op zo’n moment dan soms weer een golf twijfels over me heen. Niet zozeer over het niet hebben van kinderen, want ik voel me steeds meer overtuigd van dat pad, maar wel over mezelf als persoon. Ben ik wel normaal? Hoe komt het toch dat andere mensen dit zo hard willen en ik niet? 

Ik schrok toen zodanig van de reacties, waarbij een aanzienlijk deel…