Ik weet niet hoe het met jullie is, maar ik heb niet het idee dat het aantal mensen dat kiest voor een bestaan zonder kinderen, toeneemt. Niet dat dat persé hoeft van mij natuurlijk. Maar ik heb wel het idee dat de ophemeling van zwangerschappen, het moederschap en het leven met kinderen onverminderd doorgaat.
Je hoeft maar naar het nieuws te kijken en weer een volgende zwangerschap van een of andere niet-zo-grote-beroemdheid wordt aangekondigd. Waarom is dat toch? En onlangs in mijn eigen vriendenkring werd ook de geboorte van een baby van een kennis (op best late leeftijd) als nieuwtje gebracht, terwijl er al járen geen contact met haar was. Waarom is dat toch?
En gisteren was het Moederdag natuurlijk. Eigenlijk kan ik op zo’n dag beter níet op social media kijken want de kleffe berichten vlíegen je echt om de oren. Dat raakt een gevoelige snaar merk ik. Waarom is dat toch?
Waarom is dat toch?
- Dat het thema van kinderloosheid soms weer zo hevig speelt?
- Dat de vraag; had ik dan toch niet …. of zou het nog kunnen dan….? Soms ineens weer kan opduiken.
- Dat je je soms toch heel alleen voelt in je keuze, misschien omdat er zoveel twijfel aan vooraf is gegaan.
- Dat er toch wat angst is voor de toekomst omdat je zelf niet die intieme kring om je heen creëert die een gezin met kinderen meestal is (zoals mijn vriend zegt; veel gezinnen leven in hun eigen bubbel).
- En dat je je afvraagt; zelfliefde, wat is dat eigenlijk? Want je weet dat je daar een portie van kunt gebruiken.
En ergens vermoed ik dat in die laatste een sleutel ligt.
Door de corona crisis voel ik me inmiddels een beetje verzwakt. De eerste 6 weken waren heerlijk: meer rust en minder prikkels. Daarna ging ik dingen missen: een citytrip, bezoekjes aan vrienden en musea, mijn opleiding, zelfs een dag naar kantoor zat er niet in. En er was een toename van andere dingen om me heen: heel veel drukke gezinnen hele dagen in de wijk met kindergegil van de vroege ochtend tot de late avond. Dat konden mijn gevoelige oren en geest niet zo goed verdragen vooral omdat er zo weinig escape mogelijkheden waren. Ergo: door het wegvallen van mijn normale leventje waar ik tevreden mee was, kwam er een pijnlijk deel bloot te liggen. Het gevoel een ‘weinigling’ te zijn in een samenleving waarin de gezinnen in het middelpunt staan en hun rechten vaak lijken voor te gaan.
Is dat ook echt waar?
Nee, ik denk niet dat dit persé waar is. Ik denk wel dat er meer waardering en goedkeuring is voor gezinnen omdat zij immers ‘de natuur’ volgen, namelijk het leven doorgeven. En van oudsher is dat heilig. Wat daar, wat mij betreft, tegenover staat:
- Mensen zijn er echt genoeg op de wereld;
- Ik denk dat het leven bedoeld is om tot de grootst mogelijke zeggingskracht te komen en voor iedereen is het ‘hoe’ verschillend;
- Je hoeft en kunt niet alles hebben in het leven. Count your blessings;
- Iedereen draagt bij al is de manier waarop niet altijd even duidelijk, en dat geeft ook niet;
- Een maatschappij moet gericht zijn op inclusie en respect voor alle keuzes.
En zo schrijvende, besef ik dat mijn pijn meer ligt op het gebied van een bepaalde koude in de maatschappij dan op het niet zelf hebben van een kind. Het individualisme heeft een sterke gerichtheid op het ‘eigen ik’ en ‘eigen gezin’ veroorzaakt, bekrachtigd door de natuur van de mens (eigen vlees en bloed eerst). Heb je dat zelf niet, dan moet je veel uit jezelf halen, heel veel. Want behalve unheimische momenten moet je soms ook nog de angst voor de ‘eenzame oude dag’ het hoofd bieden. Zo liefdevol is deze maatschappij immers niet voor ouderen…
Grab yourself together
Nu dit er weer uit is, tijd voor opbeurende dingen. Wat te doen?
- Zoeken, lezen, oefenen en investeren in zelfliefde. Het is het waard.
- Zelf werk maken van die warmere maatschappij op manieren die zinvol voelen.
- De boodschap uitdragen dat alle levens waardevol zijn en bijdragen (behalve van dierenbeulen en ander ploerten m/v)
- Volg je energie, je hart en de seizoenen.
- En glimlach een keer voor je uit en diep in jezelf.
Leven zonder kinderen 
Ik vind dit heel herkenbaar. Als ik op familiefeesten tussen de vrouwen zit, gaat het vrijwel enkel over de kinderen en onder vriendinnen is het ook zo, waardoor ik me soms heel eenzaam en zelfs onzichtbaar voel. Voor veel mensen is dit vrijwel het enige gespreksonderwerp, het enige dat telt, en daar kan ik gewoon niet altijd zoveel geduld meer voor opbrengen, waardoor ik me dan afzonder. Wat ook niet bepaald helpt om me beter te voelen… Wel voel ik dat ik het momenteel aanvaard heb, dat ik geen kinderwens heb. Gisteren was dan ook voor het eerst in jaren geen moeilijke dag. Ik heb allerlei leuke dingen gedaan die ik niet had kunnen doen met kinderen in huis en ik genoot daar dan ook heel hard van. Soms overvalt de twijfel me nog wel eens hoor, vooral het idee van die eenzame oude dag, maar alleen om die reden een kind krijgen, dat wil ik ook weer niet. Om maar te zeggen, het is geen gemakkelijk gegeven, maar het helpt me om te focussen op de pluspunten van ons leven en die zijn er ook, veel zelfs!
LikeLike
Dit laatste is helemaal waar, het is echt goed om die focus te blijven houden. Wat fijn dat je gisteren een leuke dag had waar je van kon genieten! Er is zoveel om dankbaar voor te zijn. En natuurlijk is het ook goed om voor ogen te houden dat door deze gekke corona tijd, bepaalde zaken uitvergroot lijken te worden. Al dat thuiszitten doet een mens ook geen goed. Vandaag is trouwens een heuglijke dag: de scholen zijn weer open! Voor iedereen een opluchting geloof ik.
LikeGeliked door 1 persoon
Het valt mij op dat mensen altijd het ‘waarom’ willen weten van het ‘kindvrije’ bestaan dat ik leid. Inmiddels kaats ik de bal direct terug met de vraag om diegene dan wel kinderen heeft/zou willen. Zelf heb ik er weinig last van als mensen mij scheef aankijken; wellicht heb ik zelfliefde genoeg inmiddels om echt volledig achter de keuze te staan (en heb gelukkig ook een vriend die er precies hetzelfde over denkt).
Al het ophemelen van het gezin is in een ander daglicht komen te staan de afgelopen weken, want oh oh oh wat werden ouders om mij heen gek van die gillende kids door hun conference calls.
Ooit kreeg ik om mijn oren dat iemand mij ‘erg hedonistisch en egoïstisch’ vond dat ik geen kinderen wou. Ik vroeg waarom hij ze wel zou willen: ‘Dat hoort toch, en ik wil wat achterlaten voor de volgende generatie, en om later niet alleen te komen te zitten’. Okay prima, dat zou je ook als egoïstisch kunnen zien…
Persoonlijk heb ik niet het gevoel dat onze aarde en natuur erop vooruit gaan, ik zou een kind op de wereld zetten momenteel niet erg verantwoord vinden. Er al teveel mensen… dus de mensen die ze wel willen mogen ons bedanken: dat we wat meer leefruimte creëren voor hun kroost 😉
LikeLike
Ja, dat laatste, daar zit zeker wat in! Zolang wij nog dit huidige consumptiepatroon hanteren is het maar beter dat de bevolking niet nog meer groeit. Mensen durven toch ook wel wat te zeggen he, egoïstisch, hedonistisch…Dan ben je toch ook meteen uitgepraat met iemand die dat tegen je zegt.
Ik denk ook wel dat corona hier en daar pijnlijke dingen heeft blootgelegd, zoals thuis zijn met drukke kinderen en een aandacht vragende opvoeding. Ik denk dat er veel verantwoordelijkheid bij de school is komen te liggen, dat wordt nu wel duidelijk.
Thank god trouwens dat die weer begonnen zijn, is het tenminste íetsje rustiger in de wijk.
LikeLike
Ach uitgepraat, het was een jongen van 18 die dacht dat hij al een hele hoop van de wereld weet… ik vind de discussie zelf niet zo erg, maar kijk er wel van op dat ik de discussie nog steeds moet voeren zo nu en dan.
LikeLike
Prachtig geschreven! Erg interessant om te lezen. Dat gezinnen in hun eigen bubbel leven, zoals je vriend vertelde, zie ik ook erg om me heen. Daar ben ik zeker niet jaloers op. Die leefstijl spreekt mij niet aan. Daarom voorlopig geen kinderen hier 😄 (32 jaar en 8 jaar getrouwd).
Wat vervelend voor je dat de kinderen in de buurt zo veel lawaai maken. Lastig hoor. Sterkte daar mee.
LikeLike
Dank je wel! Dat laatste verandert helaas niet daarom ga ik heel veel de natuur in, voor de balans. Het bos is een beetje mijn bubbel geworden.
LikeGeliked door 1 persoon