Iemand verwoordde het laatste zo mooi: “Het is alsof het universum een rukje aan je mouw geeft. En vraagt: weet je het wel echt zeker?”
Alsof het een test is.
Waar het over ging? Die vermaledijde kinderwens natuurlijk weer! En dat is raar, want ik dacht de knoop wel doorgehakt te hebben. En daar was ik dolblij om, want ein-de-lijk had ik weer eens aandacht en energie voor andere zaken. Eeuwige twijfel maakt richtingloos, moe en ook nog chagrijnig. De hele tijd in kringetjes draaien leverde mij in ieder geval een oninteressant uitzicht op. Een keuze maken is de gevolgen moedig accepteren en doorgaan op een ingeslagen weg.
Feitelijk wist ik wel dat het nog mogelijk was om om te draaien en te kiezen voor die ándere weg. Ik had alleen niet bedacht dat dat nog zou gebeuren. Om opnieuw te blijven dralen voor die richtingwijzer. Maar er waren onlangs enkele voorvallen die deze rukjes aan mijn mouw triggerden.
De ex-vriend
Zo kwam ik onlangs een ex-vriend tegen van lang, lang geleden. Na elkaar jaren niet gezien te hebben, volgde een ongemakkelijke ontmoeting waar de koetjes en kalfjes vooral bestonden uit de vraag: heb je kinderen,… o nee, niet? Waarna ik gelijk foto’s onder mijn neus kreeg geduwd van zijn kleine grut en de vraag waarom ik dan geen kinderen had en of dat niet zielig was voor mijn ouders, enzovoorts. Ik had daarna het vervelende gevoel dat ik vooral langs zijn morele meetlat was gehouden en ik duidelijk het stempel kreeg: ongetrouwd, kinderloos, zielig. Niet geslaagd. En ik had vroeger juist nooit kunnen denken dat hij ooit zoveel belang zou hechten aan het huisje-boompje-beestje ideaal. Raar was dat.
Ook is er iemand in mijn intieme kring zwanger, wat ik heel leuk vind, maar waarbij het me wel opvalt hoeveel goedkeuring er vanuit de omgeving komt. Felicitatiekaartjes, cadeautjes. Ofschoon ik blij ben dat zwangere koppels zoveel gelukwensen en support krijgen, bekruipt me ook een beetje het gevoel dat hier een waardeoordeel aan vastzit. Het oordeel dat luidt: dit is de juiste weg. Dit is het goede. En uiteraard gebeurt dat alles onbewust. Het zit gewoon in het DNA van onze maatschappij.
Daarnaast hebben mijn partner en ik onlangs een reis gemaakt in Azie waar ik onvoorbereid was op de vragen over kinderen en of we getrouwd waren, en het zien van talloze families waardoor ik me toch weer onderdeel van die minderheidsgroep ging voelen. En dat voelde niet prettig.
Tijd om na te denken
Tel daarbij op: vakantie, tijd om na te denken en te reflecteren. Kortom het recept voor twijfel over keuzes, angst voor de toekomst, lichte minderwaardigheidsgevoelens ten opzichte van mijn vrouwzijn, overgevoeligheid voor de verwachtingen van de maatschappij over het moederschap (die nog altijd torenhoog en dwingend zijn), het gebrek aan een alternatief verhaal voor mezelf dat de rukjes van het universum aan mijn mouw van zich af kan schudden.
Maar is dat wel zo? Ik moet mezelf ongelijk geven. Dat alternatieve verhaal is er wel degelijk. Daar heb ik veel werk voor gedaan en werk zal het wel blijven vragen. Toch is het er, alleen heeft het wat ondersteuning nodig.
Echte vrouwen krijgen een kind
En daarom heb ik het boek ‘Echte vrouwen krijgen een kind’, van Liesbeth Smit, toch gelezen ook al zei ik in mijn vorige blog dat ik dat niet zou doen. En mensen, wat is het een goed boek. Het beste wat ik tot nu toe over dit onderwerp heb gelezen. Ik ga hier geen recensie schrijven, alleen zeg ik dat het boek een aanrader is voor iedereen die een leven leeft zonder eigen kinderen.
Voor de mensen met een onvervulde kinderwens. Voor de groep die een heel bewuste keuze heeft gemaakt. Voor de grote aantallen daar tussenin die verschillende redenen kunnen hebben waarom ze een leven leiden zonder kinderen. Voor het gros dat een vervuld leven leidt maar waar regelmatig een scherp rafelrandje even pijn kan doen.
Eén van de mooiste inzichten uit het boek vond ik de constatering van Liesbeth Smit dat de gevolgen van een leven zonder kinderen minstens zo groot zijn als een leven met kinderen. Dit omdat je je constant moet verhouden tot een leefomgeving waarin de meerderheid wel kinderen krijgt en waarin de moederrol opgehemeld wordt. Daar kun je je eenzaam in voelen en je kunt sensitief reageren op alles wat gericht is op gezinnen.
Verhalen delen
Maar het goede nieuws is dat er meer openheid komt over andere rollen voor vrouwen. Er komen meer verhalen van vrouwen die een goed leven leiden zonder kinderen. Want dat kan dus gewoon, dat goede leven. En ja, soms of zelfs vaak, kan er verdriet zijn om een gemis, maar dat is oké. Dat mag en dat kan ook thuishoren in een mensenleven. Het gaat erom dat deze vrouwen op een eigen, unieke wijze waarde toevoegen. Gewoon door zichzelf te zijn en te luisteren naar de stem van hun hart.
Het is juist belangrijk om die stem te laten horen en die verhalen te delen, om niet alleen dat ene grote overheersende verhaal te hoeven horen. En daarom vond ik het weer tijd voor een blogje. En intussen voel ik me weer een stuk beter.
- baarmoeder
- biologisch
- drukke gezinnen
- eenzaamheid
- familie
- Geen categorie
- generaties
- Hooggevoelig
- hsp
- Inspiratie
- kinderen
- kinderloos
- kinderrijke buurt
- kinderwens
- kindvrij
- kraambezoek
- kraamvisite
- lichaamsbewustzijn
- menstruatie
- moederschap
- natuur
- norm
- oud worden
- persoonlijke groei
- stilte
- stilteplekken
- twijfel
- vriendinnen
- vriendschap
- Wereldbeeld
- werk
- zingeving
Leven zonder kinderen 
Wat is dit weer herkenbaar! Ik heb diezelfde twijfels af en toe, vaak veroorzaakt door gelijkaardige triggers als de dingen die jij beschrijft. Ik voel me ook soms de vreemde eend in de bijt, de alien in mamaland. Het lijkt soms wel of alles voor vrouwen van een bepaalde leeftijd in het teken staat van mama zijn. De vrouwen die geen kinderen hebben, om wat voor reden dan ook, die lijken wel onzichtbaar. Maar ze zijn er en waarschijnlijk zijn ze talrijker dan we denken. Daarom blog ik er ook over en ik ben blij dat jij dat ook doet, al is het maar om mensen te tonen dat wij er ook zijn en dat we mensen van vlees en bloed zijn met eigen wensen en verlangens en dat we niet minderwaardig zijn omdat die verlangens geen kinderwens bevatten.
Heel vaak voel ik me door mijn omgeving abnormaal en begin ik te twijfelen, maar ik realiseer me altijd weer dat het gevoel om mama te worden doorgaans van diep vanbinnen komt. En ik weet dat ik dat gevoel (momenteel alleszins) niet heb. Ik probeer die externe factoren dan ook naast me neer te leggen en uit te gaan van mezelf en wat ik voel. Daar is helemaal niets mis mee, wel integendeel, ik vind het heel verstandig om daarvan uit te gaan en je eigen pad te kiezen, ook al loopt dat helemaal anders dan dat van de meeste mensen rondom ons. Dat wil daarom niet zeggen dat we de gemakkelijke weg kiezen, wel integendeel…
Het boek dat je aanhaalt werd me ook aangeraden door een vriendin. Het is te zeggen, zij is het beginnen lezen en zat zich zo op te winden over een aantal zaken, dat ze het aan de kant heeft moeten leggen. Zij geraakt tot haar grote wanhoop niet zwanger, dus bepaalde zaken liggen zeer gevoelig. Misschien moet ik het ook maar eens lezen, want ik ben inmiddels zeer benieuwd.
LikeLike
Wil je me laten weten wat je ervan vond als je het gelezen hebt? Ik ben heel benieuwd. Een ander mooi inzicht in het boek vond ik bijvoorbeeld ook dat mensen met kinderen vaak denken dat ons leven niet verandert omdat we niet die levensveranderende ervaring hebben die de geboorte van een kind met zich meebrengt. Maar toch is dat niet helemaal waar omdat ons leven juist ook verandert door die veranderende omgeving. En de manier hoe je daar invulling aan geeft vraagt van ons behoorlijke investering in levenskunst.
LikeLike
Mijn leven is heel veel veranderd, zeker wat het sociaal leven, vriendschappen e.d. betreft. En dat heeft dan weer een weerslag op mijn zelfvertrouwen enzo… Ja, dat klinkt als een interessant boek!
LikeLike
Wat een herkenning weer. Ik ben normaliter een stille lezer, maar ik voel me nu toch geroepen te reageren. Het lijkt of in jouw blogs telkens mijn gedachten op papier worden gezet. Ik, 35 jaar en al tijden samen met mijn vriend, heb geen kinderwens. Na een jarenlange worsteling heb ik dit eindelijk zelf net geaccepteerd. Alleen blijkt mijn omgeving dit nog niet te begrijpen. Hoewel ik dacht beter opgewassen te zijn tegen de onbewuste druk die door familie, kennissen, vrienden en zelf onbekenden wordt opgelegd om toch vooral wel kinderen te krijgen, begin ik ook nu weer te twijfelen. En dat door ook door een zwangere vriendin
LikeLike
Heel begrijpelijk die twijfel. Het klinkt cliché maar alleen de tijd zal leren hoe jouw eigen stem klinkt, wat die te vertellen heeft en wat dan uiteindelijk de doorslag gaat geven. Moeilijk dat dilemma he, want die twijfel zit er natuurlijk ook niet voor niks. Weet in ieder geval dat je niet alleen bent, ik ben blij dat je gereageerd hebt. Ik haal zelf vaak steun uit de reacties en hoop dat dit voor anderen ook geldt.
LikeLike
Ook ik reageer normaal nooit.Maar herken de twijfel door factoren van buitenaf. knap dat je het geaccepteerd hebt! Ik zit daar zelf nu middenin. Het gevoel alleen te staan in de keuze geen kinderen te willen, is waarschijnlijk zeer onterecht. Maar in het dagelijks leven word ik voornamelijk geconfronteerd met het feit dat er steeds meer leeftijdsgenoten kinderen krijgen. Met opmerkingen naar mij: wanneer ga jij aan de kinderen? Je eierstokken gaan vanzelf rammelen hoor! Je draait nog wel bij!
Dit steekt me, omdat ik diep van binnen voel dat dat niet ‘bijdraait’ . Gevoelens van mislukking als vrouw/ persoon nemen dan als ik alleen ben de overhand. Met dit gevoel ben ik dan ook terecht gekomen op deze site, en het bied voor mij na lange tijd wat verlichting. Er zijn er meer zoals ik. En ook zij zijn niet mislukt.
LikeLike
Hoi Roos, ja er zijn er zeker meer als jij en het kan helpen om deze vrouwen meer op te zoeken. Via de besloten Facebook groep van ‘Echte vrouwen krijgen een kind’ heb ik een paar leuke dames leren kennen in mijn regio. Je moet best sterk in je schoenen staan om een ‘ander verhaal’ voor jezelf te creëren als je de roep naar het moederschap niet voelt. Maar het geeft ook veel kracht om je hart te volgen en die keuzes te maken die bij jóu passen. Dat verdient sowieso respect.
LikeLike
Ik krijg niet vaak nare reacties maar misschien ook omdat ik single ben en mensen het dan minder verwachten? Of omdat de meeste vrienden en paar collega’s geen kinderen hebben, dat kan ook spelen.
Ik vind het toch altijd vervelend als mensen die geen kinderwens hebben, dan toch plots een kind willen. 😀
LikeLike
Die gevoelens mogen er ook zijn, heel begrijpelijk. Bij mij vallen de nare reacties eigenlijk ook wel mee, het is misschien ook wel zo dat ik er (te) sensitief op reageer omdat ik me veel bezighoud met het onderwerp. Maar ook dat gaat met vlagen merk ik. Lijkt me wel fijn voor je dat het in je sociale kring niet zo speelt!
LikeGeliked door 1 persoon
Misschien heeft dat er ook mee te maken, dat ik er niet zoveel bij stil sta… Bijna iedereen lijkt te aanvaarden dat ik bewust kinderloos ben en sinds vorig jaar kan ik ook geen kinderen meer krijgen.
LikeLike