Je hoofd voor jezelf

Twee dingen die voor mij gelden. 1: Ik ben nooit een praktische vrouw geweest. 2. Ik riep altijd: mijn ultieme doel is rust in mijn hoofd.

Daar heb ik nooit een verband tussen gelegd. Inmiddels wel, en dat komt door het boek ‘Regretting Motherhood’ van Orna Donath.

Ik vond daarin een gedachte, een idee, een verband, dat nieuw was voor me en daarom interessant. Eén van de vrouwen, die dus niet haar kind(eren) betreurde maar wel het moederschap, zei namelijk: sinds ik moeder ben, is mijn hoofd niet meer van mezelf. De ruimte in ingenomen door een ander, waardoor ik mijn gedachten niet meer meester ben.

Deze vrouw bedoelt hiermee, dat haar gedachten altijd, dag en nacht en non-stop, in beslag genomen worden door haar kind(eren). Sinds hun komst nemen ze die ruimte in. Ze vraagt zich altijd af of het wel goed gaat met ze, ongeacht hun leeftijd. En dit is wel een beetje herkenbaar, want dit gedrag zie ik bij mijn ouders ook terug, terwijl hun kinderen allang volwassen zijn.

Wat deze vrouw betreurde, was dat haar gedachten niet meer ‘van haar’ waren. Het was dus eigenlijk nog drukker geworden in haar hoofd.

En zo helder had ik het nog niet eerder bekeken. Deze angst zit er bij mij ook namelijk. Omdat ik altijd een denker ben geweest en de godganse dag informatie opzoek, verwerk en verbanden leg, leef ik een deel van het leven echt wel in en via mijn hoofd. Tuurlijk zijn er de obligatie mindfulness- en meditatiecursussen geweest om er balans in te vinden. Maar cognitieve activiteiten zoals lezen en leren vind ik ook gewoon prettig. In mijn hoofd hoef ik me nooit te vervelen. En anders heb ik nog wel een stapel boeken liggen.

Het delen van mijn hoofd met of voor een ander wezen, een kind waar je voor zorgt, klinkt dan ook bijna als een abstract idee. Ik kan me voorstellen dat deze ervaring vrouwen heel erg kan overvallen. Misschien doelden vriendinnen daar ook op als ze hun veranderde staat, van vrouw naar moeder, nauwelijks onder woorden wisten te brengen en niet verder kwamen dan ‘een kind verandert echt je leven’.

Dat gaat dus veel verder dan zorgtaken, hormonen en een berg emoties.

Persoonlijk voor mezelf gesproken, ben ik blij dat er niet een geheel nieuwe dimensie in mijn hoofd bij komt. Ik vind het zo al boeiend, ingewikkeld en druk genoeg. Anderzijds kan ik me ook voorstellen dat een heleboel zaken waar ik me misschien druk over maak, verdwijnen als die andere dimensie er wel is.