Een gesprek met een man

Vandaag had ik een gesprek met een persoon over het diepe dilemma wel/geen kinderwens en op een gegeven moment vroeg deze persoon: “Dus zelfs een keuze maken kan pijn doen?” Dat was nadat ik vertelde dat ik inmiddels gekozen heb, maar dat ik dit pas kon doen toen ik opkrabbelde uit een dal ontstaan door het dilemma. En dat ik in dat dal erg verdrietig was. Deze persoon was een man en interessant genoeg, mijn baas.

Niet verstoppen

Wat daar interessant aan is, is dat ik hem nog niet zo lang ken en ik zulke zaken doorgaans niet, of eigenlijk nooit, met een man bespreek. En, vraag je je misschien af, is het wel verstandig om zulke persoonlijke dingen te delen op je werk, met een leidinggevende nog wel? Ik weet het niet, ik ben vrij goed van vertrouwen en juist door iets heel persoonlijks te delen, kan een relatie zich ook gaan verdiepen. Tenminste, dat hoop ik dan maar en niet dat het ooit tegen mij gebruikt gaat worden. Want het voelt best onwennig om dit van mezelf bloot te geven. Anderzijds is het een essentieel stukje van wie ik ben en hoe ik in het leven sta en daarom wil ik het niet verstoppen. Bovendien kan het meer begrip opleveren voor mensen die bewust kinderloos zijn.

Verrijking en verzwaring

Er kwam eerlijke respons terug en een uitgesproken respect voor het aangaan van deze bewuste keuze. Waar een eerdere leidinggevende (als ik erover nadenk heb ik deze kwestie met ál mijn leidinggevenden van de laatste 5 jaar besproken) nog zei: maar kinderen zijn écht een verrijking van je leven (op een toon van, doe het nou maar wel), zei deze:

“Ze zijn een verrijking van je leven maar ook een enorme verzwaring van je leven en natuurlijk houd je zielsveel van ze maar de verantwoordelijkheid weegt óók als een loden last op je schouders.” 

Extra dimensies

Dat vond ik niet alleen heel eerlijk klinken, maar ook heel plausibel. En op dat moment drong wel iets tot me door. Want ‘loden last’ en ‘bezorgdheid’ liggen aan het ene uiteinde van een spectrum, en ‘verrijking’ en ‘zielsveel houden van’ aan het andere einde. Het zijn 2 extremen, waarbinnen je je als ouder gaat bewegen. De lijn tussen angst en liefde wordt uitgerekt. Ik denk dat dit nog de meest adequate omschrijving is. En daarom is het denk ik onder andere zo dat het leven voor mensen die vader of moeder worden, nooit meer hetzelfde is. Er is letterlijk aan beide zijden een dimensie toegevoegd.

Minder intens

Toen ik dat vandaag besefte, drong tot mij door dat mijn leven zich dus afspeelt in een kortere marge van die lijn. En dat het dus rustiger zal zijn, met minder intense gevoelspieken. Dat is wat ík denk he, neem dit vooral niet als een waarheid aan.

Zonder oordeel kijken

Misschien denk je, dat klinkt niet zo best. Wat een gemis. Die gedachte heb ik een seconde toegestaan, maar daarna lukte het me om er zonder oordeel naar te kijken. Ik vind het niet uitgesproken jammer of geweldig, maar gewoon ‘oke’ dat mijn ‘lijn’ iets ‘korter’ is. Ik mis de extra uiteinden niet en ik zou er zomaar extra energie door kunnen overhouden door buiten de lijnen te gaan kleuren, een horizontale lijn te trekken of een looping te nemen. Ik noem maar wat.

Eigen vlees en bloed

Zijn er andere zaken die de lijnen ook kunnen verlengen, zoals liefde voor dieren, muziek, kunst, eten en, de andere kant op, bijvoorbeeld zorgen om familieleden of het welzijn van de aarde? Ik vermoed van wel maar weet het antwoord niet. Er is 1 groot verschil en dat is dat kinderen voortkomen uit vermenging van lichamen. Ze zijn letterlijk een deel van jezelf en daardoor zal er altijd meer verbinding zijn dan met een buitenlichamelijk wezen of object. Er bestaat niet voor niets de uitspraak ‘eigen vlees en bloed’.

Gewoon anders

Nogmaals, is het erg om geen eigen vlees en bloed aan je emotionele lijn toe te voegen? Nee, dat niet. Gewoon anders en daar is niets mis mee. Een interessant inzicht, waar ik weer fijn even op kon kauwen. Met dank aan het gesprek met een man.