Neflix film: private life

Onlangs keek ik op Netflix de film Private Life. Het verhaal gaat over een koppel in de 40 dat een uitputtende tocht maakt langs vruchtbaarheidsbehandelingen en mogelijkheden voor adoptie. Klinkt zwaar maar de film is luchtiger dan je zou denken en best vermakelijk. Toch is er een aspect dat ik vanuit mijn perspectief jammer vind en daar wil ik graag iets over zeggen.

Het verhaal

De film speelt zich af in New York en we volgen het intellectuele stel Richard (47) en Rachel (41), hij runt een experimenteel theater en zij schrijft boeken over o.a. vrouwenstudies. Ze wonen samen in een kunstzinnig verantwoord gedecoreerde flat (met prent van een vagina boven de bank als huwelijkscadeau, want waarom niet?) en hebben 2 leuke honden. So far so good.

Te lang gewacht

Maar hoewel Rachel ‘de feministen’ de schuld geeft van hun moelijkheden om zwanger te worden, wil Richard daar nog wel iets eerlijker naar kijken: ‘we hebben altijd onze carrieres voor laten gaan en dat is niet erg, maar wél de reden waarom we in deze vruchtbaarheidshel zijn beland. Met andere woorden: we kunnen niemand de schuld geven behalve onszelf‘. Waarop zij antwoordt dat er massa’s vrouwen nog een kind krijgen op hun 41e.

Obsessie

Als kijker ga je met het stel mee op hun tocht door de medische achtbaan en we zien: Richard die Rachel injecties moet geven (pijnlijke injecties) in haar kont en buik, de hormoonbehandelingen, de vele bezoekjes aan de iets te jofele gynaecoloog, het bloed  prikken, de behoorlijk onthutsende scene waarin Richard sperma moet doneren, de teleurstelling als een adoptie niet doorgaat, de mislukte IVF poging, de kosten van dat alles dus kortom, de lange lijdensweg om de obsessie van 2 oudere mensen waar te maken: een kind.

Maar dan komt er hoop in de vorm van de jonge nicht. 

Zij is net gestopt met haar opleiding en is als kunstenaar-in-de-dop op zoek naar een doel in haar leven. Zij wil maar al te graag die coole oom Richard en tante Rachel helpen door als eidonor te dienen.  Het nichtje moet dus ook door de medische molen en al snel deelt zij dezelfde obsessie. Dat levert scenes op waarin nichtje en tante beide een blauwgeprikte buik hebben door de hormooninjecties en nichtje uit eigen overweging de dosering opschroeft omdat ze zo graag wil helpen. Pijnlijk om naar te kijken.

De ommekeer?

Terwijl ik dit proces observeerde, dat misschien zwaarder klinkt dan het in beeld gebracht is, zat ik constant te wachten op de ommekeer: wannéér komt dit drietal tot inkeer dat dit misschien niet de weg is? Gaan Rachel en Richard inzien dat er ook een zinvol leven mogelijk is zónder kinderen? Wanneer erkent iemand dat de grens aan de uitputting bereikt is? Wordt er nergens een keer aangestipt dat een leven als kunstenaar ook een bepaalde rijkdom geeft?

Je leven terugkrijgen

In het laatste kwartier komt er eindelijk wat lucht. Als vooral Rachel geknakt is omdat de IVF met behulp van het nichtje mislukt is, zegt Richard: “Ik voel me eigenlijk opgelucht want nu kan dit stoppen. Ik wil mijn leven terug, ik wil ons als stel terug en ik weet niet eens meer of ik wel een kind wil.” Ik voelde volledig met hem mee. Helaas viel die reactie bij Rachel niet goed omdat ze de teleurstelling moest verwerken. En dat is ook heel begrijpelijk.

Opkrabbelen

Ik hoopte dat er in de laatste minuten een herstel zou plaatsvinden waarin de nadruk gelegd zou worden op de acceptatie, het opnieuw vinden van levensvreugde en  verbondenheid met anderen. Gelukkig krijgen we dat ook wel te zien, als Richard en Rachel in tegenstelling tot het jaar ervoor, wel meedoen met de Halloweenviering in de buurt. Ze zijn weer opgekrabbeld.

Toch weer…?

Maar dan. Er komt tijdens de viering een telefoontje voor een mogelijke adoptie, dus ineens is het thema weer helemaal terug. En zien we Richard en Rachel wéér naar een wegrestaurant rijden voor een afspraak met de moeder van hun mogelijke adoptiekind. Zou ze wel of niet komen? Er is tenslotte al een eerdere teleurstelling geweest. En terwijl de aftiteling al loopt zien we Richard Rachels hand pakken om elkaar kracht te geven: zou de kinderwens ooit nog vervuld worden?

Einde.

Wat ik hierover wil zeggen

Het is een film die ik nu zonder pijn kan kijken, maar nog niet helemaal zonder ergernis. Interessant. Omdat ik zelf meer rust heb gevonden in mijn keuze waardoor de pijn op het thema verminderd is, zie ik dat ik dat alleen heb kunnen doen door te onderzoeken of een leven zonder kinderen ook zinvol is. En het antwoord daarop is vanuit mijn perspectief: ja. Ik vind het dus jammer dat Richard en Rachel die zoektocht niet aangaan en alle energie in hun obsessie stoppen: er.moet.en.er.zal.een.kind.komen. 

Open einde

Sterk vond ik het einde, waarin wij net als het stel in het ongewisse blijven: komt de toekomstige moeder van hun mogelijke adoptiekind wel of niet opdagen? Dat is natuurlijk ook een heel erg arthouse einde.

Er is dus op dat punt van alles mogelijk: of Richard en Rachel worden ouders, of de weg naar acceptatie wordt ingezet. En hoe gaat die eruit zien? Vinden ze troost in de kunst, gaan ze andere dingen doen? Dáár ben ik benieuwd naar.

Het perspectief van de kijker

De film spreekt geen oordeel uit, er wordt nergens over zingeving gesproken. Het is dus aan jou als kijker hoe je dit verhaal interpreteert en dat zal voor iedereen anders zijn. Interessant is het om te zien hoe ver mensen gaan om een kinderwens waar te maken, want die medische trajecten zijn écht geen pretje.  Dat zal voor sommige mensen pijnlijk herkenbaar zijn. Vanuit mijn perspectief miste ik inzicht in hun motieven en een moment van inkeer. En voor anderen zal het gewoon een film zijn die 2 mensen volgt bij hun zoektocht om ouders te worden. Niets meer en niets minder.

Hoe dan ook: de moeite van het kijken waard, al was het alleen al om het goede acteerwerk.