Die beestjes toch…

Huisdieren

Een van mijn favoriete communities op Facebook is Humans of New York. Afgelopen weekend weer zo’n heerlijk hartverwarmend verhaal gelezen over het genot van huisdieren in je leven. Voor duizenden mensen een feest der herkenning en dat levert mooie reacties op. Verhalen over het adopteren van rescue dogs en over fluffy viervoeters die een plekje veroveren in het hart van een gezin. Ik smul ervan.

Nu weet ik heus wel dat honden, katten of konijnen geen vervanging zijn van kinderen. Of van een partner.

Maar ik moet toegeven dat ik elke morgen de huiskamer binnenkom en vrolijk ‘goedemorgen kinderen!’ roep naar mijn katten. Die dan meestal opgetogen aan de deur staan te wachten.

Een beetje als onze kindjes

Ondanks dat we geen kinderen hebben, zijn wij flink aan het moederen en vaderen geslagen over onze katten. We zorgen voor ze, knuffelen en spelen met ze, ruimen hun troep op (haarvlokken, haarballen en niet te vergeten de kattenbak) en soms moeten we ook een beetje op ze mopperen. We praten met ze en vooral ook, óver ze. Dan kijken we als een trotse papa en mama hoe ze vanuit een struik een uithaal doen naar een mug. En moeten we samen lachen om hun capriolen. Heerlijk toch. Het zijn gewoon een beetje onze kindjes.

Zorg en liefde

Huisdieren zijn perfecte wezens, of je nu wel of geen kinderen hebt, om je zorgzame kant en liefde op te projecteren. Het mooie daaraan is dat de relatie die je met ze hebt, zich verdiept naarmate ze langer in je leven zijn en je ze veel aandacht geeft. Onze katten zoeken ons echt op voor een knuffel. Als we even weg zijn, wachten ze ons op bij het tuinhek. Eén van onze katten, die in zijn eerste huis gedragsproblemen vertoonde door stress, is bij ons tot rust gekomen en ontpopt zich steeds meer tot de clown van het huis. Dat beschouw ik als onze verdienste en dat geeft voldoening. Sowieso, ergens zorg voor dragen, of dat nu planten, dieren of mensen zijn, geeft voldoening.

Liefde is er in vele vormen

Het is gek hoe sommige mensen reageren op dierenliefde. Ik ken mensen die er aanstoot aan nemen dat ik mijn katten voor de grap ‘kinderen’ noem. Terwijl dat soms wel zo voelt, zo afhankelijk als ze van ons zijn. Maar er zijn ook andere, meer hartverwarmende reacties. Eén vriendin die zelf moeder is, zei dat ik evenveel van mijn kat moet houden als zij van haar zoon. Of dat zo is, weet ik niet. Ik weet niet hoe de liefde voor een kind voelt, maar begrijp wel dat die heel diep en onvoorwaardelijk is. De relatie die ik met één van onze katten heb, is heel innig. Zij is opzichzelfstaand perfect, maar niet mijn vlees en bloed dat zich ontwikkelt tot een zelfstandig, onafhankelijk en denkend wezen zoals een kind. Dat verschil erken ik. Onze buurman, vader van een groot gezin, zegt over onze beesten ‘ze horen er ook bij’. Mooi vind ik dat. Een therapeute die ik eens bezocht, vertelde dat ze 6 x meer van haar kinderen hield dan van haar katten. Apart getal wel he? Ze hield veel van haar kat, trouwens. Liefde is er in vele vormen en maten, that’s for sure.

Verrijking

Dieren geven superveel liefde maar kunnen niet praten. Ze ontwikkelen zich tot op zekere hoogte, in tegenstelling tot ons, mensen. Ik denk daarom dat je als mens altijd vervullende, menselijke relaties nodig hebt in je leven. Dat neemt niet weg dat dieren een verrijking zijn.  Ze bieden kameraadschap en een doel want je moet immers voor ze zorgen. En hoe beter je dat doet, hoe meer je van ze geniet. Alle reacties op de post op Humans of New York laten zien hoe de mens een zachter wezen wordt door, naast mensenliefde, óók dierenliefde toe te laten. Ik word daar blij van. En helemaal als we dat ook gaan doen voor boerderijdieren die slachtoffer zijn van de bio-industrie.

Wie heeft er nog een hartverwarmend verhaal over de relatie tussen mens en dier? Heb je zelf huisdieren (gehad), vertel er gerust wat over!