Hooggevoeligheid en de vleesindustrie

Off-topic misschien, maar door mijn hooggevoeligheid kan ik zeer slecht tegen leed in de wereld en vooral dierenleed. Als ik lees over mishandelde, verwaarloosde of gemartelde dieren, dan voel ik eerst woede en dan een diep verdriet over de respectloosheid van de mens en de superioriteitsgevoelens en onverschilligheid die veel mensen aan de dag leggen tegenover onze mede aardebewoners.

Speciaal plekje voor dieren

Dat wil niet zeggen dat ik niet om mensen geef of dat ik niet hetzelfde voel als ik lees over misbruik bij mensen. Maar in mijn hart is nu eenmaal dat speciale plekje voor dieren en ik kan me niet ál het leed ter wereld aantrekken. Dan ga ik eraan onderdoor. Een reden waarom ik me een paar jaar geleden volledig afsloot voor het nieuws.

De laatste tijd heeft mijn hart weer een aantal keren gehuild bij de beelden uit de slachthuizen en het ongeloof en onbegrip over de enórme aantallen varkens, koeien, kippen, schapen geiten enzovoorts, die daar 24/7 aan de lopende band geslacht worden. Ik noem het een dieren holocaust. Allemaal omdat de mens vindt dat vlees op het dagelijs menu hoort. We jagen niet meer zoals vroeger, een min of meer natuurlijke staat misschien, maar hebben een industrie uit de grond gestampt waar niets natuurlijks meer aan is.

Onverschilligheid

Met gruwelijke excessen tot gevolg, die ik hier niet ga benoemen. Het is genoeg in het nieuws geweest. We kunnen niet meer zeggen: we wisten er niks van! Onzin. De aantallen zijn bekend, de gruwelijkheden ook maar omdat het achter gesloten deuren gebeurt, hanteren bijna alle mensen de ‘kop in het zand‘ techniek. En dat doet me eigenlijk nog het meest pijn, die onverschilligheid. Het gewoon niet wíllen weten en zien en lekker doorgaan met bbq’en.

Vegetarisch eten

Ik was een flexitarier, maar door de recente slachthuis schandalen ging mijn knop in. Geen vlees meer voor mij, er is gewoon geen andere weg meer. Sinds 4 weken ben ik fulltime vegetarier. Ik gebruik nog wel zuivel en eieren, met mate. Dat komt omdat ik nu nog onvoldoende kennis heb over veganistisch eten.

Gedragsverandering

Wat ik moeilijk vind, is dat zelfs de dierenvrienden die ik ken, doorgaan met vlees eten. Iedereen zijn/haar keuze, dat snap ik, maar we hebben het hier over aardige, ontwikkelde mensen die óók die nieuwsberichten zien. Ik ga het dus steeds moeilijker vinden dat we de levens van veedieren blijkbaar gewoon niets waard vinden, totdat ze op ons bord liggen. De enige manier om dat te veranderen, is een gedragsverandering dus drastisch minder of gewoon geen vlees meer eten. En matig met (biologische) eieren en zuivel.

Politiek

OF en daar ben ik ook wel een beetje voorstander van, het moet afgedwongen worden door de politiek. Eigenlijk denk ik dat er niets anders op zit. Maar met de huidige regering die vooral denkt in economische belangen en 80% van het vlees voor de export bedoeld is, is dat voorlopig een utopie. Dat er in Nederland nog zo de voorkeur is voor een dergelijke regering, vind ik onbegrijpelijk. Want al geef je weinig om dieren, denk dan aan het klimaat. We zijn hier met z’n allen en dragen allemaal verantwoordelijkheid voor de aarde. Dat belang moet gaan winnen van het economisch belang om de echte verandering door te laten zetten.

Overbevolking

En wat ook een ding is: de overbevolking. Als je ziet hoeveel voedsel er geproduceerd moet worden voor die miljarden mensen, die zichzelf alleen maar vermeerderen. Hoeveel dieren dat nog een ellendig leven (dan beter geen leven) en ellendige dood moet gaan opleveren. Hoeveel plantaardig materiaal daarvoor nodig is, wat een uitstoot daarvan komt. Overbevolking is gewoon een probleem, maar niemand durft het op de politieke agenda te zetten.

Positieve initiatieven

Gelukkig zijn er ook positieve dingen. Zo volg ik op Facebook De Planteneter, met altijd een hout snijdend pleidooi voor een andere levensstijl, er is de geweldige Partij van de dieren die opkomt voor dieren en klimaatbelangen, we hebben de Vegetarische slager, die steeds meer vleesvervangende en lekkere producten op de supermarktschappen brengt. Dit soort positieve impulsen zijn zó ontzettend belangrijk. Ook voor mij persoonlijk, want ik kan beter mijn energie geven aan het steunen en uitdragen van dit, dan te blijven hangen in verdriet om de industrie die ik in mijn eentje niet kan veranderen.

Trots

Die hooggevoeligheid brengt met zich mee dat ik empathisch ben en de pijn meevoel. Maar ook dat ik inmiddels in actie ben gekomen door mijn gedrag te veranderen en deze goede initiatieven steun. En dat maakt me trots op mezelf.