Walging. Echt?!

Goh, wat is bewuste kinderloosheid of zelfs ongewilde kinderloosheid, toch een interessant onderwerp. Ik dacht dat mijn inspiratie wel eens ‘op’ zou zijn. Maar er is zóveel stof tot nadenken.

 

Ten eerste het effect van leeftijd.

Toen ik bijvoorbeeld begin 30 was, vond ik kleine kinderen stoorzenders en vrienden irritant die daardoor niet of minder beschikbaar waren. Ja, best egoistisch ik weet het. Vanaf midden 30 lag mijn focus op het behoud van vrijheid en voelde ik de consequenties van een (bewust) kinderloos leven nog niet. Maar richting de 40 is het toch anders, ik besef nu heel goed wat ik kan gaan missen en samen met het ‘laatste kans’ moment krijg ik meer oog voor de kinderloze status in de maatschappij. En sinds ik me daarvan bewust ben, wordt het behoorlijk uitdagend voor me.

 

Want, die maatschappij.

Ondanks alle emancipatiegolven is de algehele tendens nog steeds dat een vrouw moeder behoort te worden. Wil een vrouw dat niet, dan kan dat nogal eens nijd oproepen. Heel wonderlijk. Ik bespeur het soms bij vriendinnen ook. Kleine steekjes onder water zijn het. Heel oneerlijk, want met hun zwangerschap werd hun droomwens vervuld. Dat de latere realiteit naast onvoorwaardelijke liefde, trots en zingeving óók uitputting, stress en zorgen met zich meebrengt, kan ík ook niet helpen.

De maatschappij lijkt het vrouwen die niet kiezen voor het moederschap, dat aan te rekenen. Dat blijkt nog maar eens meer als je buitenlandse websites leest, vooral die waarop (oudere) Amerikanen reageren. Ik lees ze soms, puur uit interesse hoe bewuste kinderloosheid ontvangen wordt in de Westerse wereld. Daar staat zoal dat die vrouwen verbitterd worden, tegen de evolutie ingaan, een leegte voelen die niet met katten en honden opgevuld kan worden en meer van die kortzichtige aannames.

 

Ingaan tegen een groot cultureel verhaal wekt woede op

 

Gek dat anno 2018 onvrijwillige kinderloosheid heel veel medelijden oproept en vrijwillige kinderloosheid meewarigheid of zelfs woede.

 

Dat laatste blijkt uit een Amerikaans onderzoek van Leslie Ashburn Nardo uit 2017. Met name getrouwde stellen die kiezen voor het bewust kinderloze pad en daardoor dwars ingaan tegen het eeuwenoude grote culturele verhaal waarin wij allen geloven, kunnen rekenen op afkeuring, woede en zelfs walging. Walging!!! Daar moet ik stiekem wel een beetje om lachen. Dingen die bij mij walging oproepen vallen meer in de categorie: stinkende putdeksels, een plas kots op straat of oorwurmen.

 

Dat is toch interessant, hoe dat nou komt? Het doet mij denken aan de kudde schapen waarin één schaap afdwaalt en de herderhond op zich af krijgt.

 

Psychologische motieven

Ik ben benieuwd welke diepere psychologische motieven achter deze emoties zitten.

• Is het afgunst, het niet kunnen begrijpen, een te smal wereldbeeld, onwetendheid van de eigen diepere verlangens en gevoelens?
• Angst misschien voor de teloorgang van de mensheid of de eigen cultuur (maar met de huidige enorme bevolkingsomvang van moeder aarde hoeven we ons daar niet zoveel zorgen om te maken).
• Angst misschien om de zinloosheid van het bestaan, dat met kinderen en toekomst voorzien lijkt van zin (in ieder geval van voortzetting).

Het moet iets te maken hebben met angst, ik ben er alleen nog niet uit welke. Overigens zijn er ook heel veel ouders die helemaal niet op deze manier kijken naar kinderloze mensen, ik wil zeker niet iedereen over één kam scheren. Wel ‘voel’ ik dat op deze keuze nog steeds een maatschappelijk taboe ligt, waarschijnlijk omdat nog maar zo relatief kort in de geschiedenis, mannen en vrouwen deze keuze kúnnen maken.

 

Cultureel verhaal

Wat we nodig hebben, is een cultureel nieuw groot ‘verhaal’ waarin de mensheid liefdevoller omgaat met elkaar, met ieders keuze en met een nieuwe vertaling van het begrip ‘menszijn’ (minder aandacht voor arbeidsproductie en reproductie, meer aandacht voor bewustwording, eerlijker delen en wijsheid). Dat is niet alleen nodig voor mensen zonder kinderen, maar voor iederéén. En vooral voor onze grote moeder. Moeder aarde.