En toen werd het lekker weer…

En ging alles en iedereen hups naar buiten.

 

Loungesets, bbq’s en het kinderspeelgoed. Wacht eens…kinderspeelgoed? Yep, van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat wordt er in de buurt buiten gespeeld (en dat gegeven is goed hoor, geen kritiek) maar dat gaat gepaard met heel veel geschreeuw, snerpend gillen en af en toe een krijsende huilbui.

 

Kinderloos in een kinderrijke buurt

Als dat van een paar kindjes afkomstig is, is dat hebbelijk. Maar zoals ik al eerder schreef, woon ik in een enorm kinderrijke buurt en komen alle tuinen achter bij elkaar uit. Het zijn gewoon heel veel kinderen, heel veel geluiden, en de sociale norm is tegenwoordig: buiten mag alles.

 

En daar woon je dan tussen als kinderloze HSP’er. Help!

 

Koptelefoon

Wat nu? Verhuizen is best een extreme optie omdat ons huis verder voor ons ideaal is. Bovendien zijn de huizenprijzen weer sky-high gestegen. Ik heb een speciale koptelefoon aangeschaft met noise cancelling erop. Nu blijkt weer dat je in het leven maar beter geen verwachtingen kunt koesteren. Ik kan de gesprekken van buren nog steeds letterlijk verstaan. Al is het wel lekker om muziek te luisteren door mijn nieuwe aanwinst.

 

Meditatie

Een meditatie dan, die iemand me onlangs geleerd heeft. Eentje waarbij ik als het ware beschermd blijf voor het geluid. Werkt niet, hoe sympathiek ook. Als je omringd bent door een groep kinderen ter grootte van een schoolklas helpt het visualiseren van bubbels/bloemen/glas niet meer. Ik heb ook Eckhart Tolle gelezen. Dat hielp. 1 dag.

 

Praten met elkaar

Hm, wat nog meer? Manlief opperde iets heel constructiefs maar ook iets heel engs: het gesprek hierover aangaan. Want we zijn niet de enige mensen zonder (jonge) kinderen. Zou het helpen? Hij heeft zeker een punt dat we allemaal rekening met elkaar moeten houden en dat onbelemmerd voetballen met een harde bal misschien best aan tijden gebonden mag worden. En anders zijn er wel sportveldjes of schoolpleinen in de buurt waar dat ongehinderd kan. Toch ben ik bang dat je heel snel gezien wordt als zeur en daarna de paria van de wijk.

 

Recht op stilte

Onlangs deelde ik dit artikel op mijn Facebookpagina; het riep gemengde reacties op.

“Het is hoog tijd om ons recht op stilte terug te eisen”

 

Met name ouders voelen zich aangevallen door dit artikel, terwijl dat niet nodig is. Een vriendin die moeder is maar ook HSP, begreep het weer wél volkomen. Veel mensen zijn voorstander van leven en laten leven, maar mensen die gevoelig zijn voor geluidsprikkels kunnen daardoor helemaal over de kling gejaagd worden.

Gevoeligheid voor geluid

Mijn gevoeligheid voor geluid lijkt toe te nemen, maar het betreft niet alle geluiden. Ik kan best tegen festivals, radio’s, verkeer, geluiden van dieren, pratende mensen. Alleen met kindergeluiden heb ik moeite omdat het vaak zo indringend en hard is. En ongecontroleerd. Van een ijselijke gil of schreeuw kan ik echt schrikken, ik voel het dan samenkrimpen in mijn buik. Misschien zitten daar oeroude sensoren die dan roepen: gevaar! En dat gebeurt heel vaak omdat het tussen kinderen heel snel escaleert.

 

En om nou hele zomerdagen door te brengen met die constante alertheid op gevaar… Ik woon niet op de savanne. Nog een alternatief is weggaan; wandelen, fietsen, naar het terras. “Dat is wegvluchten van je huis”, zeggen sommigen dan.

Oplossing

Kortom, het is een issue, waarvan ik de hevigheid elke herfst en winter vergeet en dat in de lente met een klap in mijn gezicht zijn aanwezigheid weer opeist. En die klap kwam gisteren en zindert nog na. Ik ben wakker en alert en zoek naar een oplossing. Zit de oplossing in mijzelf? Dan heb ik nog een lange weg te gaan.