Van vrouw naar moeder

“Op een dag ben je geen vrouw meer, maar ben je moeder”
Het zou zo een op Grolsch gebaseerde reclameslogan kunnen zijn voor talloze producten: pampers, billenzalf, draagdoeken etc.
Of beter nog, voor een lifestyle.

Want ondanks de emancipatie lijkt het moederschap nog altijd het ultieme levensdoel te zijn voor een vrouw.

 

Ik vraag me af of het moederschap of het hebben van kinderen vandaag de dag verheerlijkt wordt.
Het begon me op te vallen op Facebook en Instagram. Ontelbare foto’s van echo’s, dikke buiken en blije baby’s. Daaronder regent het dan reacties vol hartjes en blije smiley’s. Het summum van geluk. En geluk mag gedeeld worden, uiteraard. Dat veroordeel ik ook niet. Maar het draag wel bij (misschien onbewust) aan de lading over een collectieve overtuiging dat dat anno nu nog steeds hét levensdoel is.

 

En dat valt me eigenlijk een beetje tegen, in 2018.

 

In artikelen die historie onderzoeken, lees ik altijd dat kinderen er tot plusminus 1900 niet echt toe deden. Wie rijk was en status had, besteedde de kinderen uit aan een min en personeel. Dat was in die tijd normaal, men had daar geen oordeel over.
Nu is het ondenkbaar (even voor de duidelijkheid, ik wil niet terug naar 1900 hoor). Ergens heeft dus een culturele verschuiving plaatsgevonden in hoe we willen opvoeden.
Vandaag de dag is het leven veel maakbaarder (denken we) en wordt het gezinsgeluk breeduit geëtaleerd. Het is een factor van trots en geluk.

 

Die verschuiving van vrouw naar moeder is opvallend. Ik zag het gebeuren bij vriendinnen. Omdat ik er gevoelig voor ben, staan enkele van deze momenten in mijn geheugen gegrift.

 

-Op een verjaardag zei mijn eigen moeder tegen een vriendin die ze jaren niet had gezien: goh, je bent ook niet veel veranderd!
Antwoord vriendin: jawel, ik ben nu moeder! (ze zei dat verontwaardigd)

-Toen een andere vriendin vertelde over de zorgen om haar kinderen, kreeg ze een beetje een gelukzalige uitdrukking op haar gezicht en zei ‘dat is het lot van een moeder’.

-Weer een andere vriendin zei eens, terwijl ze mij medelijdend aankeek ‘als je geen kinderen krijgt, zul je nooit ervaren hoe de liefde voor je eigen kind voelt, niets komt daarbij in de buurt. Ik vind dat jammer voor je’.

 

Misschien was het niet vervelend bedoeld, maar vooral die laatste opmerking kwetste me. Want ik vond en vind mezelf niet zielig. Een collega zei laatst ‘kinderen zijn een verrijking van je leven en houden je jong (zij werd op haar 40e moeder)’. Ze voegde wel toe dat elke keuze prima is. Toch kon ik me niet aan de indruk onttrekken dat ik zojuist naar een pleidooi voor het krijgen van kinderen had geluisterd.

Wat is dat toch met vrouwen dat die status zo benadrukt moet worden? Ik houd niet van wij-zij verhalen maar op moeders versus niet-moeders lijkt meer lading te zitten dan op vaders versus niet-vaders. Ik kan me niet voorstellen dat het vaderschap veel en vaak onderwerp is van borrelpraat.
Onder vrouwen onderling kan het er zo lekker subtiel ingewreven worden.
Ik: moeder.
Jij: mevrouw.
Later in het leven: Ik: oma.
Jij: oude vrouw.

 

Ik denk niet dat ik later oma ga worden. Wat ik wel wil worden, is een oude wijze vrouw. En dan ieder jaar op 8 maart mijn vrouwzijn vieren op internationale vrouwendag.

 

Als ik oud mag worden en hopelijk een beetje gelukkig blijf, en terugkijk op mijn leven dan hoop ik dit: dat er een narratief ontstaat voor vrouwen waarin ook andere wegen dan het moederschap hoog gewaardeerd worden, zodat we allemaal op onze eigen manier het beste van onszelf kunnen bijdragen aan deze wereld.