Het zal wel komen doordat de grote 4 nog niet echt in beeld is, maar ook niet meer veraf. Die gedachten over mijn generatie. Wat is een generatie? Volgens Wikipedia mensen die in een cohort van plusminus 15 jaar geboren zijn. Ik voel me dus wel thuis in het cohort ’70-’85. Of wellicht nog ’75-’90.
Daarnaar kijkende, zou ik best wel eens last kunnen hebben van het welbekende dertigersdilemma OF een vroege midlifecrisis.
Het dertigersdilemma wordt gekenmerkt door keuzestress door de ontelbare mogelijkheden die er vandaag de dag lijken te zijn door o.a. social media (ik wil óók een digital nomad zijn, om maar wat te noemen).
De midlifecrisis is wat ernstiger: https://nl.wikipedia.org/wiki/Midlifecrisis
Helaas legt het dan weer onvoldoende uit hoe je er vanaf komt behalve dat het jaren kan duren. We doen altijd lacherig over een midlifecrisis en schrijven het toe aan mannen met bierbuikjes die een motor kopen, hun haar laten groeien en door Spanje gaan cruisen. Het omgooien van je leven, waarom niet eigenlijk? Als begin twintiger ligt alles nog voor je, dat vond ik echt een heerlijk gevoel.
De dieperliggende oorzaken van die zogenaamde midlife crisis, die zingevingsvraagstukken, die komen akelig dicht in de buurt bij hoe ik me vaak voel. En niet alleen bij mij, ik zie dit bij meer leeftijdgenoten.
Is dit typisch een worsteling van mijn generatie? Met andere woorden: gaat dit weg bij het ouder worden of niet? Wat denk ik wel klopt is dat je in je dertiger jaren nog jong genoeg bent om je leven om te gooien. Mits je heel goed weet wat je wilt, anders kan je flink op de dool raken. Vaak weet je namelijk al wel goed wat je níet wilt.
Dat heb je aan den lijve ondervonden in niet-functionerende relaties, banen die niet pasten en huizen waar je niet blij van werd. Je komt erachter dat de studie die je als 18-jarige begon niet past bij wie je nu bent. Of je vindt de hypotheek een molensteen rond je nek maar ziet je jezelf ook nog niet in een tiny house eeuwig vakantie vieren.
De jaren gaan al lichtjes tellen en dan komt er stress opzetten: als je iets wilt veranderen, moet het nú gebeuren. Het gaat dan over de uiterlijke veranderingen.
Dan denk je: als ik een andere baan neem, single wordt (of juist niet), van partner of huis wissel, die droomreis ga maken, zwanger raak, dán komt het wel goed.
Enger is het besef dat dat misschien niet het geval is.
Dat je met jezelf aan de slag moet. Dat er innerlijk iets moet veranderen.
Ik heb al eerder geblogd over deze zingevingsvraagstukken op het gebied van
Zinvol werk
Compensatiedrang
Je leven zin geven door de kleine dingen te waarderen
Waarom blijf ik hier dan toch mee worstelen, als ik het zo goed lijk te weten? Het is niet een kwestie van een artikel schrijven en klaar is kees. Het dagelijks leven is de grootste uitdaging. Om het zo te blíjven voelen te midden van doodnormale situaties, sleur, de structuur waar je als dertiger nou eenmaal in beland bent.
Vijftigers of zestigers (of ouderen): laat eens van je horen. Kunnen jullie iets geruststellends tegen deze worstelende generaties zeggen? Dat je als je ouder bent gewoon met je wijntje in de zon kunt zitten en op jezelf terugkijkt en dat je dan moet lachen om al dit gepeins en gezoek naar zingeving?
Ik moet zelf een beetje grinniken bij dit beeld. Vanavond zal ik mijn innerlijke vijftiger eens aan het woord laten. Hopelijk staat de witte wijn al koud.
Leven zonder kinderen 
Als mid-vijftiger ben ik het helemaal met Loesje eens. Ik heb zelf nooit iets van een midlifecrisis gemerkt, maar dat komt waarschijnlijk omdat mijn leven zich niet aan standaardjaren houdt. Ik werkte toen de meesten studeerden, ik ging reizen toen de meesten gingen werken of aan kinderen begonnen, ik ging voor het eerst naar de universiteit toen ik veertig was en liep pas spaak qua loopbaan toen ik mijn ‘droombaan’ door een reorganisatie verloor (in 2009). Afhankelijk van een financiële buffer of verdienende partner kan je qua loopbaan ook op je vijftigste nog een switch maken. Er zijn er genoeg die dat doen, weliswaar met wisselend succes. Dat ligt eraan hoeveel kans het gekozen beroep of hun dienstverlening heeft.
Als mid-vijftiger zit ik beter in mijn vel dan ooit, ook al heb ik niet meer de fysieke conditie van dertig jaar geleden. Dat is meer een kwestie van gemoedstoestand en (relatieve) financiële zekerheid. Het is ook fijn dat veel keuzemomenten nu achter mij liggen en ik intussen vrij goed weet wie ik ben.
Voilà. 😉
LikeGeliked door 1 persoon
Goed om te horen Raam open. Leuk om te lezen dat je levenspad iets anders verlopen is dan dat standaard het geval is. En dat je nu beter in je vel zit dan ooit. Ik houd altijd van verhalen van mensen die hun eigen plan trekken… inspirerend om te zien hoe het óók kan. Zelfkennis lijkt me inderdaad een sleutel voor een gelukkig(er) leven.
LikeLike
Precies, er zijn meestal wel alternatieve mogelijkheden.
LikeLike
Mijn ouders zeggen dat ook graag: je bent ouder dan je denkt. Dan denk ik ‘NIETES, ik ben zo jong als ik zelf geloof en doe’. Ik zie geen reden tot panikeren dat ik het nog steeds niet weet als dertiger. Integendeel, voor mij lijkt de toekomst veel spannender er vanuit gaande dat er straks iets gebeurt waardoor mijn leven op een heel ander spoor raakt. Sommigen noemen dat ‘op den dool zijn’, maar dit is het leven/avontuur dat ik nu eenmaal wil 🙂 Dat gezegd zijnde, die keuzestress herken ik wel. Ik las er ooit iets over: vorige generaties werden bepaald door hun afkomst (familie, standing, geloof…). Nu worden we bepaald door wat we zelf van ons leven maken (we geloven dus ook dat alles wat wel/niet gebeurd door ons toedoen is). Dat geeft logischerwijze een heleboel stress.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik herken het wel, heb de voorbije jaren ook met dergelijke vragen geworsteld. Is dit het nu? Moet ik toch voor een andere job gaan? Welke richting wil ik uit met mijn leven? Ik heb de antwoorden zeker nog niet allemaal gevonden maar er is wel al meer rust.
LikeGeliked door 1 persoon
Ik zeg de laatste tijd: ik word 72, want ik heb mijn midlife crisis op mijn 36e gehad, haha.
Heeft ongeveer een jaar geduurd, en ben er nu wel uit, geloof ik. Opeens is er die mentale rust. En die kwam niet met het omgooien, maar eigenlijk door het proberen omgooien van bepaalde zaken, en dan merken dat het niet lukte. Dat er, op bepaalde vlakken, eigenlijk geen keuze was. En geloof het of niet, dat bracht mentale rust. En daardoor gaat het nu eigenlijk veel beter. Keuzestress is er inderdaad volle bak voor mensen van onze generatie. grenzen geven soms rust.
Maar op het vlak van werk heb ik wel het roer omgegooid en dat was nodig.
Enfin, misschien is een crisis van tijd tot tijd ook niet zo slecht. Kwestie van de lijnen te hertekenen of nog eens met een dikke stift over de oude lijnen te gaan.
LikeGeliked door 1 persoon
Als er op bepaalde vlakken geen keuze is, dan moet je accepteren dat het zo is. Kan me voorstellen dat dat rust geeft. Hoe beter ik mezelf leer kennen, hoe meer ik ook ontdek dat ik gewoon het type niet ben voor bepaalde zaken. Nu nog leren die dan ook los te laten. Fijn als je voelt dat je eruit komt he, een jaar crisis is best lang. Zal wellicht nog wel vaker voor gaan komen (op je 75e bijvoorbeeld 😉
LikeGeliked door 1 persoon