Moet ik iets compenseren?

Wat? Nou, dat. Dat ik geen kind(eren) heb.

-Dat is een rare gedachte. Hoezo moet je dan ‘iets’ compenseren?
Uh, ik denk omdat ik geen nakomelingen achterlaat die het leven in de wereld voortzetten.
-Ja maar is dát jouw verantwoordelijkheid dan?
Nou, ok, dan omdat ik het minder druk heb dan ander vrouwen omdat ik naast een baan geen kinderen opvoed.
-Ja, dus?
Dan moet ik dus iets extra’s doen. Een extra opleiding, een eigen bedrijf starten of vrijwilligerswerk doen. Zodat ik mijn bestaan als kindvrij persoon kan ‘verantwoorden’.

Wat roept deze conversatie bij jullie op?
Nu ik het zelf teruglees, valt me op hoe belachelijk deze is. Toch hebben deze stemmetjes vaak met elkaar gestreden in mijn hoofd en had ik last van ‘schuldgevoel’ omdat ik geen kinderen wilde krijgen. Ik heb me vaak een ‘slechte’ vrouw gevoeld, niet egoïstisch overigens, maar meer alsof ik tekortschoot.

Het is natuurlijk niet zo dat er een vraagprijs is om te mogen leven in deze wereld. 
Dat begreep ik al, maar begin ik nu ook te voelen. Ik begin te voelen dat ik er ook ‘gewoon’ zo mag zijn. Zonder iets extra’s te doen.

Dit hebben wijze mensen eerder al tegen mij gezegd.

In de jaren dat ik nog dag in dag uit verstrikt was geraakt in de worsteling met DE VRAAG, heb ik mensen bezocht in de hoop dat ze mij daarmee konden helpen.
Energetisch therapeuten, regressietherapeuten, haptonomen.

Die bezoekjes waren soms ontluisterende ervaringen.

Zo zei een therapeut heel stellig ‘Ja maar ik zie toch dat je kinderen wilt! Je moet thuis meteen aan de slag!’ En toen ontstond er twijfel, want ik dacht dat zij het wel kon weten.
Een andere therapeut had een meer integere aanpak en zei dat ze in mijn hart kon zien dat de wens er wel was. Als je zelf dat gevoel niet herkent, slaat de twijfel pas echt toe met een flinke scheut onzekerheid.

Weer een andere therapeut zei: Ja maar, je hóeft ze niet te krijgen.
Toen kwam er zo’n rust over me! En toen ik tegensputterde dat ik dan een heleboel dingen wél zou moeten (compensatie), verzekerde zij me dat dat onzin was. Je hoeft helemaal niets. Jij mag er gewoon zijn op deze wereld en dat is genoeg.

Tja, dat klinkt heel mooi, maar dat geloofde ik heel lang niet. En daardoor, en vast ook door allerlei andere dingen (help ik word ouder, wat wil ik nu echt met mijn leven, waarom is er zoveel ellende op de wereld, waarom heb ik lichamelijke kwalen etc.) sukkelde ik in een dal. En dat is gewoon klote, het besef dat je in dat dal zit en dat er ‘niet zomaar een weg naar boven is’.

Toch heeft de weg naar boven zich inmiddels ingezet al heeft dat meer dan een jaar geduurd. Sommige zaken kosten tijd.

Hoe dat zoal komt?

Vorig jaar bezocht ik uit nieuwsgierigheid een regressietherapeut. Ik was nogal vastgelopen in mijn gedachten en overactieve geest. Tijd om de boel eens op te schudden door een vorig leven te onderzoeken. Waarbij de link naar het heden voor de hand lag.

Aan de worsteling met de kinderwens die mij zo dwarszat, werd in het consult weinig aandacht besteed.
Er was iets anders dat veel belangrijker was, namelijk: gaf ik mijn talenten voldoende de vrije hand? Deed ik die dingen die mij van nature makkelijk afgaan?
En deelde ik mijn talenten met anderen?
Want, zo vertelde deze therapeut me: “Als jij je talenten meer laat stromen, word je blijer met jezelf. En als jij meer van jezelf gaat houden, zal dat schuldgevoel verdwijnen’.

Een kind lijkt een wezenlijke bijdrage aan de wereld te zijn, maar wie zegt dat hetgeen jij creëert dat niet is? Wie kan ooit de impact meten van jouw steeds gevoeligere energie, van je bewustwording en je liefde? Het is een beetje als het steentje in het water gooien: op zich een kleine daad maar door de steen te gooien, beïnvloed je wel de hele oceaan. Zo is het eigenlijk met alles dat je doet.

Kijk, en rationeel wéét ik dat bovenstaande waar is. Nu het ook nog gaan voelen.

Dat ben ik meer gaan doen door ook in de actiestand te komen. Meer dingen te creëren die ik leuk vind, ik heb een heel creatief jaar achter de rug. Door veel te schrijven. Vaak te gaan wandelen (bewegen) en het huis vol planten te zetten (positief groen). En ook, en dat is soms eng, mijn ideeën meer te delen met anderen. Inspiratie over te brengen, anderen te helpen met waar ik goed in ben. Vooral dat laatste brengt iets in beweging.

Dat is voor mij de betekenis van ‘laat het stromen’. Door dat te doen, kon ook mijn energie vrijer gaan stromen. En iets dualistisch zal er altijd wel blijven, het leven is niet één grote hallelujah ervaring. Er zijn fijne en minder fijne dagen en momenten. Maar over de hele linie ligt hierin voor mij wel het antwoord op de vraag hoe ik meer vrede kan vinden bij mijn keuzes.

Hoe verhoudt zich dat dan tot het idee ‘dat je er gewoon mag zijn, zonder daar iets speciaals voor te doen’.
Eigenlijk best goed, want het idee van je talenten te laten stromen wijst op het inzetten van dat wat je van nature al hebt. En kun je van nature heel goed luieren en ontspannen, dan ben ik ervan overtuigd dat ook die energie die je dan uitstraalt, een positief effect heeft op de wereld. Dus de calvinistische gedachte dat we keihard moeten werken om hier te mogen zijn, kunnen we ook resoluut vaarwel zeggen.

Ingewikkeld, maar ik denk nu dat het zo een beetje zit.