Nog meer over hooggevoeligheid

Het onderwerp hooggevoeligheid in relatie tot het wel of niet hebben van een kinderwens heeft wel wat losgemaakt op dit blog, vooral gevoelens van herkenning. En dat is fijn, want hoe meer we begrijpen, hoe beter we kunnen accepteren. Wat uiteraard niet wil zeggen dat alle hooggevoeligen geen kinderen zouden willen, of mensen die besluiten kindvrij te blijven per definitie hooggevoelig zijn. Niets is minder waar dan dat.

Ik wil graag nog verder inzoomen op hooggevoeligheid.

Wat betekent dat nu voor mij persoonlijk, wat heb ik gedurende mijn levensloop gemerkt van mijn hooggevoeligheid en zijn daarin ontwikkelingen te bespeuren? Het is interessant om zo eens naar jezelf te kijken.

Als kind werd duidelijk dat ik heel veel fantasie had, al jong verzot was op boekenlezen en het liefst in mijn eigen (fantasie)wereldje vertoefde.
Ook scheen ik al jong zwaar op de hand te zijn, een denker.
Als ik in mijn jonge jaren per ongeluk een gewelddadig filmfragment zag, dan leek het alsof die beelden zich een weg vraten in mijn ziel. Ik was dan diep, diep geschokt en verdrietig over het leed in de wereld.

Als iemand me kwetste met een opmerking, dan schudde de grond onder mijn voeten. Ik kon er dágen last van hebben. En dierenleed kon ik ook niet verdragen. De verschillen met leeftijdsgenootjes begonnen me op te vallen; de meesten hadden dat allemaal niet zo. Gelukkig was mijn zus een beetje hetzelfde, en op de middelbare school trof ik een vriendin die dit ook allemaal herkende.

Het typische is dat je andere hooggevoeligen niet herkent door er ellenlang over te praten. Je herkent ze door terloopse opmerkingen, door het wederzijdse begrip, door het niet afkappen van het gesprek als je al eens iets diepers van jezelf blootgeeft, aan hoe het tussen jullie voelt. Je radar wijst haarfijn aan bij wie iets wel kan, en bij wie niet.

Toen ik halverwege de twintig kennismaakte met de boeken over HSP van Elaine Aron, was dit dan ook een feest van herkenning. Het beestje kreeg een naam. Maar op het idee komen dat ik dus ook beter voor mezelf moest gaan zorgen? Welnee. Toen ik eind twintig uitgeput bij de haptonoom belandde door een te hoog levenstempo en hartzeer, leerde hij me zóiets simpels en waardevols. Luisteren naar je lichaam.

Mijn lichaam??? Dacht ik toen. Ik vond mijn lichaam in die tijd maar een last. Ik was gevoelig voor verkoudheden en hoofdpijnen, had vaak kwaaltjes. Onbegrijpelijk vind ik dat nu, die onderwaardering.

Hij leerde mij te voelen waar mijn grenzen lagen, en daarnaar te handelen. De grootste verandering was dat ik niet meer vond dat het leven groots en meeslepend moest zijn als een boek. Ook een ‘rustig’ leven kon intens en interessant zijn. En die weg naar binnen is nog altijd gaande en vaak dwaal ik af en dan denk ik, tjonge wat ben ik een trage leerling.
Maar enfin. Zo werkt het leven.

Terwijl ik van thrillseeker naar huismus transformeerde, vlogen de laatste jaren de termen ‘hsp’, ‘hooggevoeligheid’ en ‘introversie’ me om de oren.

De Happinez, Flow en talloze internet magazines stonden er vol mee. Ook kwamen er steeds meer coaches voor hooggevoeligen. We kunnen dus wel concluderen: het is “in”. Op zich niets mis mee, want, nogmaals, meer kennis leidt tot meer begrip. Maar ik ging me er minder voor interesseren merkte ik. Al die overload aan artikelen en informatie, dat kwam niet altijd even waarachtig en integer over.

De laatste jaren begon ik ‘last’ te krijgen van mijn aard. Te kritisch op mezelf, te onzeker. Als ik dan in zo’n onzekere bui was, dan was ik allesbehalve gegrond. Ik gaf teveel macht aan anderen. En zo sukkelde ik in een dal.

Totdat ik, door o.a. met een wijze coach aan de slag te gaan, leerde om minder waarde te hechten aan het oordeel van anderen. Langzaam werd ik blijer met mezelf en met mijn gevoeligheid, die zich inmiddels begon te verfijnen. Ik schrijf in de verleden tijd, maar dat opklimmen uit het dal is niet eens zo lang geleden begonnen. Een genot is het, als je in jezelf een grens herkent, daarnaar handelt en je niet (meer) druk maakt over wat de buitenwereld daarvan vindt. En dat is een proces, want het lukt me ook vaak niet.

Door dit alles heen verweven zit dus het vraagstuk kinderwens. Nu zou iemand kunnen zeggen:

“Vind je het gek dat je het niet weet, als je zoveel met jezelf bezig bent?”

Maar ik vind die zelfkennis opdoen helemaal niet negatief. Ik heb dat ook nodig, tussen alle praktische dingen des levens door: werk, huishouden, studies, sociale relaties, hobby’s en af en toe nog eens wat van de wereld zien. Juist die persoonlijke groei, die honger naar ervaringen en kennis, maken het leven voor mij interessant…en vol. Vol genoeg, eigenlijk.

En het cultiveren van volheid naar ZINvolheid en me daarbij door mijn hooggevoeligheid als een richtgevende antenne laten leiden, ja…dat vind ik wel een mooi perspectief. En dat geeft me kracht bij de gedachte dat ik op het juiste pad ben.