De luizenmoeder

Heb jij de serie al gezien?

Ik moet bekennen: ik nog niet. Als één van de weinigen volgens mij, want het is de succesvolste Nederlandse serie ooit. Ik ben er wel nieuwsgierig naar en heb er ook al veel over gelezen. En wat ik erover lees, doet mijn nekharen rijzen en tenen krommen en al die andere rare lichamelijke ongemakken waarvan je je afvraagt hoe die ooit in de spreektaal terechtgekomen zijn.

Natuurlijk had ik van vriendinnen al het een en ander gehoord, over de sociale dwang. Vanuit school voor het verrichten van allerlei taken (mijn collegaatje is ook luizenmoeder) en nog erger, van de andere moeders  die je meewarig aankijken als je níet zoals zij avondenlang hebt geknutseld op creatieve gezonde traktaties maar snel een zak rozijntjes verwerkt hebt in een meloen en tros bananen. Of zoiets, ik heb daar zelf zoals je leest geen ervaring mee.

Vers in mijn herinnering staat een ex-collega, die ook neerkeek op andere moeders die te weinig moeite staken in de traktaties. Ik vond dat toen en nu niet oké, dat oordelen over anderen. Toen ik op de basisschool zat, deden we volgens mij helemaal niet aan traktaties. Wel aan surprises en toen maakte mijn moeder ook standaard het allermooiste knutselwerk en dat was niet om anderen de ogen uit te steken, maar omdat er een verborgen talent in haar zat dat er op die wijze eindelijk eens uit kon komen.

Zelf woon ik vlakbij een basisschool en daar is het elke ochtend drúk! Gehaaste mercedessen en audi’s racen door de straat, en waar je dan gladde pakken achter het stuur verwacht, zie je verhitte moeders zitten. Ik weet het, hier wordt even een gigantisch vooroordeel neergepend, maar ik vind altijd dat juist vrouwen béter moeten weten in het verkeer.  Ook rijden de bakfietsen af en aan en wordt er slordig in de berm geparkeerd om samen met de kids een drukke straat over te rennen om maar op tijd in de klas te zijn. Verbazingwekkend vind ik het altijd, alles ademt gehaastheid en stress.

Vanaf mijn 7e liep ik vroeger 4 x 20 minuten van en naar school. Vier x, want in de pauze kwamen we ook vaak nog naar huis. En bijna altijd alleen, of samen met andere kinderen uit de straat. Maar niet met mijn moeder, want naar school lopen konden wij zelf. Natuurlijk, het waren de jaren ’80 en het was in een klein dorp. Heel anders dan een drukke stad annu nu. Maar het betekent wel dat het ouderschap nu hectischer is. Het is niet voor niets dat die SUV’s met een rotgang de straat uitscheuren. Die moeders moeten als de wiedeweerga naar hun werk toe. Respect hoor, ik hoef niet zo nodig met ze te ruilen. Overigens zie ik ook vaders elke ochtend, dat lijkt allemaal wel netjes verdeeld te zijn.

De spiegel die een serie als de Luizenmoeder ons voorhoudt, behalve alle sociaal ongemakkelijke situaties, is niet alleen dat wij ongelofelijke kuddedieren zijn die elkaar in álles nadoen, maar ook dat de grenzen van de betutteling en de onuitgesproken dwang steeds verder opschuiven. En ik denk dat dit nergens zo goed tot uiting komt als op verjaardagen (gefeliciteerd, gefeliciteerd, allemaal gefeliciteerd, terwijl, doe normaal, je vroeger alleen de járige feliciteerde en eventueel diens ouders) en op de basisschool.

Een vriendin zei eens: als ik zelf ooit kinderen krijg ga ik het ánders doen. Ik trek volledig mijn eigen plan en ga me niet conformeren aan hoe de andere moeders het doen. Dus als alle kinderen op hun 8e een iphone zouden krijgen, doe ik daar lekker niet aan mee. Nobel en moedig, maar zo werkt het volgens mij in de praktijk niet. Omdat het niet meer om jezelf gaat maar om een  ander leven dat jij alle kansen gaat geven die er mogelijk te vinden zijn. En dat je kind een loner wordt of ‘achterblijft’ bij klasgenoten, is denk ik de angst van alle ouders. En dus zou je wel meegaan in de tredmolen.

Verbaasd ben ik soms ook over vrienden wiens hele leven ingevuld wordt door de hobby’s en trainingsschema’s van de kinderen, waarvoor ze fungeren als taxichauffeur. Vervélend lijkt me dat! Is het zo mensonterend om tegen je kind te zeggen: je mag op 1 sport? Lijkt me niet. Maar ik heb misschien makkelijk praten. Al blijft het soms lastig, leven zonder kinderen in een kinderrijke wereld, dat is dan toch wel een van de grote voordelen. Baas over je eigen tijd, heerlijk asociaal je eigen gang gaan en je zo min mogelijk conformeren want ja, raar was je toch al, als kindvrije of kinderloze vrouw! Dus profiteer daar maar een beetje van, af en toe.