Altijd lente

Misschien komt het door de herfst. Dat ik daardoor deze denkfout aan het maken ben. Gelukkig heb ik ook een oplossing gevonden!

Ik leg het even uit.

Door de vallende bladeren, de wind en regen, de zonnige dagen die ons als cadeautjes tussendoor in de schoot geworpen worden, ben ik mij meer bewust van de natuur dan anders. De kleuren van de herfst zijn prachtig. Door de zachte temperaturen staan er nog steeds planten in bloei. Terrasjes zijn nog in gebruik. Het is toch nog die nazomer geworden waarop iedereen hoopte.

Tegelijkertijd kun je tijdens boswandelingen al door dikke bladerdekens lopen.

De natuur bereidt zich voor. Bomen worden kaal en trekken zich in zichzelf terug. De verstilling van de winter is op komst. Groepen trekvogels zijn er vandoor. En wij, mensen, kijken stiekem al uit naar de gezelligheid van december (pepernoten in oktober is best belachelijk). En daarna kan de lente niet snel genoeg komen.

Een mensenleven wordt ook vaak vergeleken met de 4 seizoenen, zo zat ik laatst te mijmeren. “Hij is in de herfst van zijn leven”, zo’n typische uitspraak. Wat bedoelen we daarmee, dat iemand van middelbare leeftijd is? Deel je een mensenleven op in 80 jaar, dan zou de verdeling zo zijn:
0-20 jaar lente
20-40 jaar zomer
40-60 jaar herfst
60-80 jaar winter
En alles daarboven? Nog meer winter, Spitsbergen. Of een nieuwe lente? De seizoenen vormen immers een cyclus.

Toen schrok ik. Want volgens die verdeling, zit ik al bijna in de herfst van mijn leven!! Huh?! Wat een gedachte! Dat klinkt toch alsof het einde al in zicht is, niet dan? In de praktijk klopt dit plaatje ook niet, want als 50 het nieuwe 30 is, dan is 80 toch minstens het nieuwe 60.

Die lente, dat heerlijke jaargetijde  waarin alles weer tot bloei komt.

Tja, je hoeft geen genie te zijn om deze fase niet alleen aan de leeftijd 0-20 jaar te koppelen, maar ook aan het krijgen van kinderen. Reproductie. Vrucht dragen en laten rijpen. Vernieuwing, verjonging, voortbrengen van leven.

Dit bleek geen gezonde denkrichting te zijn voor mij, want ik ging me schuldig voelen dat ik mijn lichaam geen lente laat zijn. Dat ik geen bijdrage lever aan het natuurlijke proces van het mens-zijn, namelijk het voorzetten van de soort. Kortom, ik ben een slechte vrouw want ik volg mijn natuur niet. Anders zou ik er niet eens over ná hoeven denken in de zomer van mijn leven gewoon netjes doen wat van mij verwacht wordt.

Waarom heb ik deze gedachten? Shit. Wat een geworstel weer he. 

Laat mijn brein zich soms meeslepen door die vallende bladeren? Stop it, now.

Terug naar de ratio dan. Is er ook nog iets onwaars aan deze vergelijking? En na even nadenken kwam er een lichtpuntje. Dat werd groter en nu kan ik volmondig antwoord geven:

Uiteraard! Er zijn namelijk ook landen, en zegen deze landen, waar helemaal geen seizoenen zijn!  Daar is het áltijd lente, of winter. Met een klein beetje schommelingen, natuurlijk, maar niet die extreme overgangen. Hallo Canarische eilanden. Hallo IJsland, land zonder bomen en vallende bladeren.

En nu heb ik ook een antwoord gevonden op wat je moet doen als je eigen winter aanbreekt, na je 80e. Gewoon verhuizen naar een eiland waar het altijd lente is. Blijf je lekker jong door.

Deze levensechte sculptuur ‘in het echt’ zien? Dat kan in museum Voorlinden.