Soms heb ik een overmoedige bui. Een weekend weg met een club moeders, als enige kinderloze vrouw, is daar wel een voorbeeld van. Ja, ik wist dat er veel over kinderen gepraat zou worden. Maar zoveel? Nadat alle zwemlessen, traktaties op school en kinderfeestjes de revue gepasseerd waren, was ik murw geluisterd.
Jeetje ja, dit gaat wel een ding worden. Waren moeders met baby’s altijd redelijk snel uitgepraat over de luierfase, dan wordt dat echt heel anders als kinderen naar de basisschool gaan. De kinderen zijn nu echte persoonlijkheden geworden, met hobby’s! En daar moet over gepraat worden. Veel. En dat vinden alle moeders ook heel vermakelijk. En kan ik ze dat kwalijk nemen, nee tuurlijk niet. Zo zou ik zelf misschien ook wel zijn.
Maar help, wat vind ik het saai!
En ik heb ook iets anders gemerkt.
Ik voel me er oud door. Dat is bizar he? Maar omdat ik niet heel de dag een jonge generatie om me heen heb scharrelen met alles wat daarbij hoort, dreumes, peuter, kleuterfase, voel ik me doorgaans vrij leeftijdloos. Ik zie rimpels komen, af en toe een grijze haar. Ik wéét dat de 4-0 rap dichterbij komt. En als mijn stagiaires een band als U2 of Depeche Mode niet kennen word ik licht wanhopig. Maar verder? In mij huist nog ergens die 18-jarige met het verlangen de wereld te bestormen.
Enter moeders. Met een nieuw verlangen, ofwel ‘alles voor ’t jong’. En ineens zie ik ons dan hoe we zijn; niet oud, maar ook niet jong meer. Degelijk. Met de eerste teleurstellingen op zak, paden die al zijn ingesleten, geen spannende carriereswitches laat staan hormonen opjagende avonturen of affaires. Geen grootse dromen, of het moet die extra vakantie of een groter huis zijn. De nieuwe aanwas mag nu de dromen gaan vervullen.
Enter de bewust kinderloze vrouw. Die daar nog helemaal zelf verantwoordelijk voor blijft. En die grote dromen niet heeft, of mist. Zal ik maar voor mijzelf spreken? Ok dan. Laat ik het klein houden. Beginnen met: hoe blijf ik me jong voelen temidden van al die clubjes moeders om mij heen, in mijn vriendenkring, op het werk, in de buurt?
De oplossing ligt niet in 90’s party’s. Maar ergens in de mens zelf. Iemand goede suggesties? Kom maar op!
Leven zonder kinderen 
Dit stukje is zo herkenbaar! Als ik met een vriendin apart afspreek, is het doorgaans heel aangenaal. Natuurlijk wordt er over de kinderen gepraat, ook over andere dingen. Maar zet ze bij elkaar en het gaat enkel nog over school, opvoeding, kinderkleding… En daar kan ik dan niet over meepraten. Ik voel er mij doorgaans abnormaal door.
LikeLike
Ja, en na een paar keer ja knikken is de lol er dan wel vanaf. Het gesprek sturen helpt een beetje maar niet voor lang. Waar het hart vol van is…
Abnormaal zijn we niet, maar wel een uitzondering.
LikeLike
Ik begrijp het op zich wel, ik zou misschien ook zo zijn. Maar dat maakt het niet minder vervelend als ik er weer eens middenin zit.
LikeLike
Eerst moet ik wel zeggen dat ik 50 plus ben en in mn jongere jaren daar ook tegenaan hikte Wat ben ik nu dan blij met mn vriendin die kinderen en een kleinkind heeft,en maar weinig er over praat. We zijn allebei hsp-er en komen tot rust met onze handwerk hobbie door daar niet over te praten blijkbaar. Ik voel me echt gezegend.verder zijn er in mn vriendenkring ook veel jonge stellen die kinderloos blijven. Daar kan ik heerlijk mee praten over vanalles.
LikeGeliked door 1 persoon