Hoe Call the midwife mij helpt

Call the midwife, 5 series in 4 weken.  Dat kun je ‘verslingerd aan’ noemen. Na 50 aflevering met pak ‘m beet 80 bevallingen, redelijk expliciet in beeld gebracht maar net niet té, ben ik ervan overtuigd dat ik zelf, indien zwanger, ook een thuisbevalling wil met een non aan mijn bed. Het loopt altijd goed af, ook als het niet helemaal goed afloopt. Die hele serie ademt een nostalgie die je doet verlangen naar een tijd die er misschien niet geweest is. Of wel? Wat is de aantrekkingskracht van die serie? Ik denk dat ik het uitgepuzzeld heb.

Eerst: waar gaat het over?
In het arme East End in Londen in de jaren ’50 worden zwangere vrouwen bij de bevalling ondersteund door de nonnen en vroedvrouwen van  Nonnatus House. Bijgestaan door de onuitputtelijke Dokter Turner helpen zij in die jaren duizenden kinderen veilig geboren worden. Er wonen zo’n 4 nonnen en 4 vroedvrouwen gezusterlijk bijeen in een kloosterachtige woning en als het echt heftig wordt (ziekte, dood, misvormde kindjes etc.) dan barsten de nonnen uit in een stemmig gezang en worden we eraan herinnerd dat het geloof de krachtigste heler is van allemaal.

Tussen die bedrijven door volgen we hun persoonlijke sores: nonnen wiens geloof op de proef wordt gesteld, opkomende en niet-tot-bloei komende liefdes van de vroedvrouwen, jeugdtrauma’s en tegelijkertijd de tijdgeest die een hóóg tempo aanhoudt. We zíen de levensstandaard stijgen in 5 series. In serie 1 leefden mensen nog in krotten zonder private wc, bestonden gezinnen uit meer dan 10 personen en liepen vrouwen in soepjurken. In 1960 zien de vrouwen er gewoonweg WOW uit, mooie kapsels en kleding en krijgen de interieurs al een frissere look.

Is het belerend?
Nee, niet echt. Omdat de vroedvrouwen met veel ellende geconfronteerd worden, zijn zij de eerste voorstanders van de opkomende anticonceptiemiddelen zoals de pil. Ook ongehuwd zwangere vrouwen (en dat waren er veel toen) worden niet te snel veroordeeld en incidenteel mag zelfs een man aanwezig zijn bij de bevalling. De nonnen hebben met sommige zaken wat meer moeite, maar met andere helemaal niet zoals een samenleven tussen broer en zuster. Ieder geval wordt als op zichzelf staand gezien en voor ieder levensverhaal is begrip.

Wat is dan wel de boodschap?
Eentje die in elke aflevering terugkomt en dat is de kracht van de liefde. De liefde die in alle mogelijke verschijningsvormen kan bestaan en die altijd goed is. De liefde voor god wordt niet hoger geacht dan de liefde voor elkaar. Ja ik geef toe, soms is het wel erg zoet want elke aflevering wordt afgesloten met een liefdes-moraal. Maar dat is ook heerlijk geruststellend.

Wat een mooie tijd!
Dat zou je denken he? Maar het is natuurlijk geromantiseerd. Vandaag de dag hebben we als vrouw véél meer keuzevrijheid en toegang tot betere medicijnen. Om maar wat te noemen. Maar het is de tijd waarin onze ouders opgroeiden, de moeders uit die serie zouden onze oma’s kunnen zijn. Een fascinerend idee. Want mijn oma zei altijd; vroeger hadden we niet veel maar niemand had veel, we waren tevreden met wat er was. De mensen kenden elkaar, we kwamen bij elkaar over de vloer.

Ik denk dat dat de grootste aantrekkingskracht van de serie is: het enorme gemeenschapsgevoel dat van het scherm spat.

Dat missen we vandaag de dag toch, ja toch? Een Facebook community is dan maar een mager afschijnsel. 

Soms slaat die gemeenschapszin om in bemoeizucht, dat is absoluut waar. Maar weinigen stonden er alleen voor en hele grote welvaartsverschillen waren er ook niet. Terwijl dat laatste anno nu veel problemen veroorzaakt.

Hoe helpt dit mij?
De serie draait om geboortes. Een onderdeel dat in mijn leven niet aanwezig is. Maar de serie gaat nog veel meer om gemeenschapszin. De serie laat zien dat wij daar allemaal onderdeel van zijn. Ook  kinderloze mensen. Het krijgen van kinderen was in die tijd zó doodgewoon terwijl we het nu zo  ophemelen. Het hielp mij om het weer te bezien als een normaal natuurlijk proces. En  dat iedereen evenveel meetelt, met of zonder kinderen. Zoals ik eerder heb gezegd, woon ik in een buurt vól kinderen. Door de serie voel ik me nu meer betrokken bij dit buurtschap dan hiervoor.

Maar…ik denk wel dat ik over een jaar weer een herhaling nodig heb ;-).