Wat je verliest als je geen kinderen krijgt

Vandaag staat er een groot artikel in Volkskrant Magazine waarvoor ik mijn Blendle tegoed maar weer eens opgewaardeerd heb. “Wat je verliest als je geen kinderen krijgt” door Maartje Luif. Het is in lange tijd het beste artikel over  dit onderwerp.

Ze start met de aloude vraag van de zin van het leven. Of dat nou wel of niet voortplanting is, wat ís het? Een vraag waar je als kinderloze moeilijker een antwoord op paraat hebt. Ze vult aan met dat het leven meer de moeite waard lijkt  met de volgende generatie in beeld. Mensen gaan zichzelf verbeteren.

Dan komt de vraag wat je met al je spullen moet als je ouder wordt. Dit begin ik me nu ook af te vragen. Aan wie kan ik dierbare spullen nalaten? Fotoboeken, sieraden met een verhaal, schrijfsels of je design meubelen die over 30 jaar vintage zijn. Vanaf welke leeftijd ga je bewust ‘ontspullen’?

Dan volgt een alinea over iets dat ik zelf persoonlijk helemaal niet mis. Deelnemen aan de schoolplein participatie, kinderen helpen met huiswerk, ze dingen leren zoals schaken of koken. Schoolpleinmoeders geven me de kriebels!

Het volgende thema raakt me. Dat is de aansluiting met je eigen generatie en in het bijzonder:  je vrienden. Een zin letterlijk uit haar verhaal: “Dat er een reeks babysitters aan te pas moet komen om het gesprek met mijn vrienden gaande te houden, heeft iets beklemmends.” Raak!

Tot slot concludeert de schrijfster dat een leven vol afleiding door kinderen meer om haarzelf lijkt te draaien. Dat is niet erg. Maar diezelfde wereld draait helaas nauwelijks om mensen zoals zij. Sinds zij zich niet verdubbelde, staat ze er alleen voor. Ai. Een pijnlijke gedachte! Ik weiger om er zo over te denken al herken ik die gedachte uit eenzame ogenblikken. Heb je aan jezelf genoeg, wordt een centrale en confronterende vraag. Anderzijds, laten we het gezinsleven niet romantiseren. Het geeft betekenis aan een leven maar gezinnen kunnen ook donkere jungles zijn waar menig mens voor altijd gehavend uitkomt.

De teneur van het artikel is zwaarmoedig, maar wel heel realistisch. Voor kinderlozen zal het veel herkenning opleveren. Ik hoop vooral ook voor meer begrip voor deze groep mensen, waaronder ik ook mezelf reken. En laten we niet vergeten dat er schoonheid zit in een leven voor en van jezelf, in het ontdekken van je eigen potentieel en welk licht jij kunt bijdragen aan het geheel.

Heb je geen Volkskrant Magazine bemachtigd maar wil je het artikel toch lezen via Blendle, hier de link.