Feestdagen in familiesfeer

De feestdagen zijn net achter de rug. Ze hebben altijd iets dubbels, vind je niet? Gezellig, knus en warm omdat je ze vaak met familie of vrienden doorbrengt. Veel bijzonders hoef je niet te doen samen, doorgaans komt het aan op eten en praten. In dat samenzijn voel je je geborgen.  Maar het kunnen ook dagen zijn waarin je tot stilstand komt en je gedachten alle kanten op schieten. Bijvoorbeeld over de verregaande levensvraag over wel of geen kinderen.

Ik heb gemerkt dat juist het samenzijn met familie deze gedachten bij mij triggeren. Bij kinderloze vrienden of op mijn werk heb ik daar totaal geen last van. Omdat je nergens meer jezelf kunt zijn dan bij familie, is het fijn om naaste familieleden te hebben. Zij zullen je altijd accepteren zoals je bent. Daar kun je het je nog eens veroorloven om met een ruzie te vertrekken die niet tot op de bodem toe geanalyseerd en doorgesproken hoeft te worden voordat het weer goed is. Je weet welke knoppen je wel en niet meer indrukt en hoe je het gezellig houdt.

Confronterend vind ik daarom de gedachte dat ik, heel plastisch gezegd, geen familieleden bij creëer.

Nu grootouders steeds meer het aardse leven verlaten worden mijn eigen ouders de oudere generatie. En ben ik hard op weg naar de middelbare leeftijd, of de zogenaamde ‘tussengeneratie’ die zowel aan de bovenkant als aan de onderkant zorgt. Hierover heb ik al eerder geschreven. Bij mij komen er geen naaste familieleden bij, er zullen er in de toekomst alleen maar minder van zijn. Terwijl ik me juist in die familierelaties geborgen voel! Jeetje, een best heftige en verdrietige gedachte die zo rond de feestdagen de kop op steekt.

Kunnen vrienden dit gevoel vervangen? Voor sommige mensen vast wel. Voor mij niet, daarvoor is iedereen iets teveel bezig met het eigen leven. Geen verwijt, ik doe daar net zo hard aan mee.

Nu moeten we familie ook weer niet idealiseren. Er zijn mensen voor wie familieleden een bron van ellende en teleurstelling zijn.Extra schrijnend als het je naasten betreft. Want echte afstand zal er nooit zijn terwijl je van vriendschappen makkelijker afscheid kunt nemen. Verder moet ik ook altijd lachen om het spreekwoord ‘familie en verse vis blijven maar 3 dagen fris’. Iedereen die op latere leeftijd een vakantie heeft doorgebracht met naaste familie, kan dit beamen. En er is niemand die je zo kan kwetsen als je broer, zus, vader of moeder. Dat zal iedereen wel herkennen.

Desalniettemin is het een grote schat als de band wel goed is, met of zonder jaarlijkse vakanties. En daarom slaat zo tijdens de knusse feestdagen wel eens een paniekerig gevoel toe als je weet dat er geen nieuwe aanwas komt.

Hoe gaan anderen om met dit gevoel? Hoe ga je, als je kinderloos of kindvrij bent, om met het toekomstbeeld dat je familielijn na jou ophoudt? Is dat erg of niet, en waar en hoe vind je berusting?