Tussengeneraties

Het verglijden der tijd. De gewoonste zaak van de wereld. Toch denk ik er steeds meer over na. Als dertiger met de 40 in zicht, voel ik me overal tussenin staan. Zo worden onze neefjes en nichtjes pubers en het is heel duidelijk: zíj weten tegenwoordig wat cool is, wij niet. De wereld ligt nog helemaal aan hun voeten terwijl we zelf veel illusies armer zijn. Het is aandoenlijk hoe ze niet door hebben hoe jong ze zijn. 

Aan de andere kant van het spectrum staan je ouders, ooms, tantes en misschien oma’s en opa’s. Het confronterende is dat die van alles gaan mankeren. Als je geluk hebt, zijn je ouders nog vitaal en gezond maar ook zij ontkomen er niet aan dat er veel in hun omgeving verandert. Waarbij ze steeds voor een ander klaar blijven staan. Hun eigen ouders, (klein)kinderen, hulpbehoevende broers of zussen. Het monster dat ‘ziekte’ heet slaat de tentakels willekeurig uit en treft maar al te gemakkelijk een naaste.

Zo bezien zijn er flinke perioden in een mensenleven waar je tussen generaties instaat en moet zorgen. Bij kleine kinderen maar ook later, als je kleinkinderen en hulpbehoevende ouders hebt. Dit alles is een natuurlijk proces.

Maar wat nu als in dit natuurlijk proces componenten ontbreken, zoals het hebben van (klein)kinderen? Hoe voelt dan het verglijden van de tijd? Hoe voelt het om de ‘tussengeneratie’ te zijn? Wetende dat het na jou ophoudt met de familielijn? Dat vind ik soms een aangrijpend gevoel. Nadenken over mijn oude dag en de zorg die ik nodig zou kunnen hebben, wil ik niet. Durf ik niet. Kinderen lopen de verzorgingshuizen misschien niet plat, maar als er zich nog iemand om je bekommert, zijn dat vaak wel de eigen kinderen.

Maar zoals wij allen weten, is aan kinderen beginnen voor de oudedagvoorziening geen goed idee. Vrienden dan. Vrienden zijn de moderne familie. Vrienden vervángen soms familie. Vriendschappen opgedaan in de adolescente jaren zijn solide en een vast gegeven. Een leven zonder je vrienden kun je je niet voorstellen. Ja. Totdat zij kinderen krijgen. Dan ineens sterken hun eigen familiebanden aan en hoor je vrienden opscheppen over hoe goed de band is tussen grootouders en kleinkinderen. Een beetje beduusd leg je de link. Oja, díe opa, waar je vriendin eigenlijk jarenlang boos op was. In the end and after all, en mijn moeder zei het altijd al en tot mijn ergernis moet ik haar gelijk geven: vrienden komen en vrienden gaan, maar je familie blijft altijd bestaan. 

Wederom confronterend als je op jongere leeftijd in de tussengeneratie hangt maar er niemand onder jou komt om voor te zorgen. Wat ik zelf doe in deze tussengeneratie op mijn thirty something leeftijd? Heel veel naar anderen toe gaan zodat zij geen oppas hoeven regelen, bezoekjes aan familieleden afleggen en proberen het de (schoon)ouders naar de zin te maken zolang dat nog kan. Dus ik ben ook aan het zorgen. Op mijn manier.