Twijfel over een kinderwens is al gauw een diepgaand gespreksonderwerp. Vooral als je met mensen praat die je goed kent.
Zo kreeg ik vandaag een nieuw inzicht aangereikt. Toen ik met een goede vriendin mijn al jarenlang bestaande twijfels besprak, keek zij me verbaasd aan. Haar verwondering:
“Al jouw twijfel concentreert zich rondom je eigen ik. Je benadert het vraagstuk heel erg vanuit jezelf.”
Tja, dat is iets wat ik niet kan ontkennen. Ik probeer tot op de komma nauwkeurig in te schatten of ik het aan zou kunnen of niet. Calculeer van haver tot gort in wat het kan betekenen voor mijn leven. Hoe dat bij haar ging?
“Ik dacht er vooral aan dat ik moeder ging worden van deze prachtige mensjes, deze wonderlijke individuen en dat ik daar heel dankbaar voor was. Dankbaar dat ik hen op de wereld mocht zetten.”
Wauw. Ik vond het heel mooi en liefdevol om te horen. Er spreekt een groot vertrouwen uit. In het leven, de levensyclus en de natuur. Een aarding, of aardsheid, die erg stabiel is. Oorspronkelijk. En ik ben blij voor iedereen die het zo mag voelen.
Maar bij een twijfelaar werkt dat zo niet. Is dat erg? Ik denk het niet, iedereen is anders. Daarom vind ik het mooi om deze benadering te delen. Als het verstand het overneemt van het gevoel, blijft het immers een levensvraag die je van vele kanten kunt bekijken!
De geboorte van Venus, Sandro Botticelli, Uffizi Florence
Leven zonder kinderen 
Vertrouwen hebben in de natuur en je eigen kracht om een nieuw wezen groot te brengen, lijkt mij een heel fijn gevoel. Dat aardse wat je beschrijft klopt wel. Ik ben niet een persoon die gemakkelijk kan aarden in deze tijd. Juist door mijn filosofische levensvragen, gevoelens van onrechtvaardigheid in deze tijd. De waanzin van nu, met de sociale media en oppervlakkigheid in uiterlijk enzovoorts. Sociale media heeft zeker ook voordelen, kijk maar naar dit blog. Het brengt mensen ook bij elkaar. Alleen gebeuren er zoveel dingen om ons heen waar je als individu geen invloed op hebt. Dat vertrouwen dat het wel goed komt is fantastisch om te voelen, maar dit zal ook niet altijd zo voelen voor de persoon in kwestie. Angst voor alle problemen die zich kunnen voordoen door de omgeving waarin iemand opgroeit, wetende dat je daar weinig invloed op kan uitoefenen, dat zou voor mij de ultieme angst zijn.
Om een bruggetje te slaan naar jouw andere post ‘ Zalig zijn de dommen’ misschien is ‘ Zalig zijn de zelfverzekerde of optimisten, opportunisten ook een goede aanvulling hierop. Gewoon gaan met die banaan en een vertrouwen van het komt wel goed en het lukt me wel.
Dat neemt niet weg dat kinderen ook dan energie slurpen en ten alle tijden moeten kunnen terugvallen op hun ouders. Helaas is dat bij mij wel anders geweest. Ik denk dat eigen opvoeding ook een aanzienlijk aandeel heeft in wel of geen kinderen willen. En misschien ken je de repeat or repair spreuk. Ik geloof daar wel heilig in. Gooi er een sausje HSP overheen en dan is conclusie al gauw liever niet. Een kind verdient een goed en veilig nest, of het kind komt er niet.
LikeLike
Zo goed geaard zijn lijkt mij ook een fijn gevoel, als je dat van nature hebt. Ik heb er zelf ook veel moeite voor moeten doen om enigszins geaard te raken, zeker in mijn kindertijd was daar echt geen sprake van. Ik werd dan ook vaak ‘dromerig’ genoemd en heb me lange tijd niet geaard gevoeld in mijn lichaam.
Dan is het moeilijk om vertrouwen te hebben in een zo lichamelijk en aards proces als een kind dragen en baren. Voor mij is het altijd een beetje abstract gebleven, ondanks een goede jeugd. Heb je, zoals jij schrijft, niet kunnen terugvallen op je ouders dan mist daar een belangrijke basis. En heb je zoveel werk aan het repareren daarvan. Ga er maar aan staan…Er spreekt een groot verantwoordelijkheidsgevoel uit je reactie dus ik vermoed dat je flinke stappen hebt gezet. Knap!
Fijn om je hier te mogen ontmoeten!
LikeLike
De jaren tot mijn 31e was ik heel zeker dat ik geen kinderen wou, op mijn 30e werd mijn man ziek (ongeneselijk, dodelijk maar nog niet duidelijk in welke tijdspanne) en toen ging ik twijfelen ik heb nu een jaar het idee gehad dat ik toch kinderen wil maar geen zin in medische behandelingen (nodig omdat natuurlijk niet mogelijk meer is) totdat ik me besefte waarom ik kinderen wil… Ik wil een “normaal” leven, maar met een man van 33 die heel logischerwijs binnen 5 jaar kan overlijden is dat toch niet mogelijk. Het heeft mij lang gekost om dit te beseffen. De weinige verhalen die je kan vinden over een kinderwens of niet tijdens een ziekte zijn echt op 1 hand te tellen en eigenlijk zeggen ze allemaal gewoon doen, wat in mijn ogen echt heel makkelijk gezegd is vanaf een buitenstaander.
LikeLike
Lieve Miss E, dit lijkt me een heel moeilijk dilemma omdat je situatie heel schrijnend is. Wat wil jouw partner? Voor een buitenstaander is het idd lastig om hierover iets te adviseren, het is geheel aan jou/jullie. Is er iemand die goed kan meedenken over de mogelijkheden, een medicus misschien? Ik wens je veel kracht toe bij het bijstaan van je partner en het eventueel nemen van een besluit aangaande je kinderwens.
LikeLike