Geef je leven zin

Dit artikel gaat over zingeving. Iets waar ik ook nogal mee worstel, zacht gezegd. Het zijn eigenlijk maar worstelende jaren, deze jaren van besluiten, levensvragen en voldoende tijd om daar ook nog eens bewust bij stil te staan. Daar zal de druk doenende boerin minder last van hebben lijkt mij zo.

Zingeving. Een interessant thema voor mensen in onze tijden en contreien, waarin alle eerste, tweede en derde levensbehoeften volgens de piramide van Maslow, ruimschoots vervuld zijn. Een thema ook waar ik weinig met leeftijdsgenoten over praat omdat die veelal druk bezig zijn met werk, wonen en kinderen. Omdat die laatste factor bij mij ontbreekt, zitten er in een weekend wel eens wat uurtjes waarin de vraag binnen dreunt; waartoe dient dit allemaal? 

Tja.

Het leven dient, volgens mij, niet voor voortplanting. Het leven dient in mijn ogen voor ontwikkeling, leren, als collectief naar een betere wereld voor mens, dier en plant groeien. Voortplanting kan daarvoor een middel zijn want nieuwe generaties bezitten het vermogen de vorige te verbeteren. Maar zoals er vele wegen naar Rome leiden, zijn er ook vele wegen voor het verhogen van het collectieve bewustzijn.

Prachtig en fijn, naar het grotere plaatje kijken. Toch kun je dat nog wel eens uit het oog verliezen als je door de week keurig naar je werk gaat, ’s avonds de boodschappen uitpakt en kookt, in het weekend je huis schoonmaakt, een keertje de kroeg ingaat en je sociale leven onderhoudt. “Is dit alles?” JA. 

En het is prima zo! Maar hoe en wat draag je dan bij aan dat grotere maatschappelijke verhaal? Dat is nog niet zo duidelijk en met die vraag kwel ik mezelf.

Dan duiken de plannen op. Elke week verzin ik wel weer nieuwe dingen: van vrijwilligerswerk in allerlei vormen en gedaanten tot avontuurlijke reizen, van het roer volledig omgooien tot studies die alle kanten opgaan. Kortom: ik weet niet wat ik wil en ik heb keuzestress. Dat is de oppervlakkige kant van het verhaal. Want de dieperliggende oorzaak is dat ik blijkbaar vind dat ik iets móet doen. Vind ik mijzelf niet goed genoeg zoals ik nu ben. Heb ik de overtuiging dat ik door mijn vrije tijd iets moet bijdragen aan de wereld. En daar gaat het mis want er is zoveel te kiezen dat ik niet weet wat ik moet kiezen en dat ontaardt in piekeren.

De kunst ligt denk ik in het besef dat je niet alleen door de grootste gebaren iets bijdraagt aan deze wereld. Door het kleine te waarderen en stapje voor stapje een bewuster mens te worden (wat ieder op zijn eigen manier doet), doe je het eigenlijk al heel erg goed. Daarmee gaat je onrust weg. Maar een kunst is het wel.