Ai! Had ik dat even onderschat. Zijn we verhuisd naar een leuk wijkje in het groen, komen er steeds meer nieuwe bewoners bij…met kinderen! Waar onze wijk een paar jaar geleden nog wat variatie had, lees de oudere excentriekeling, de jonge tweeverdieners, homokoppels en schandalig verwende senioren, daar bestaat de nieuwe aanwas uit dertigers. Met jonge kinderen. Niet gezinnetjes met één exemplaar, nee minstens twee of met de derde of vierde op komst. Help. Ik woon in een kinderrijke buurt!
In het begin is het nog wel leuk. Buurtkindjes die even gedag komen zeggen. Maar als er steeds meer jonge gezinnen bijkomen, gebeurt er iets in zo’n wijk. De normen verschuiven. Plots is het doodnormaal dat kinderen om 8 uur ’s ochtends al onder jouw raam staan te schreeuwen en samenklonteren. De ouders doen gezellig mee en staan te socializen op straat. He? Denk je dan. Want het is zaterdagmorgen en een keer uitslapen is ook wel fijn. Helaas. Als je er iets van zegt, sta je te boek als een zeur of kinderhater omdat, zo is het nu eenmaal, de normen door de meerderheid bepaald worden en niet door de kindvrije minderheid.
En dat is best heftig. Qua geluidsoverlast, eenzijdige samenstelling van de wijk (saai) maar vooral door het gevoel dat je alleen staat. Ik voel mezelf verdwijnen tussen alle drukke gezinnen. Hun herrie dringt mij naar de achtergrond. Wat heb ik om herrie mee te maken: muziek, met flessen gooien, met deuren slaan, een hond in huis halen? Waarmee kan ik aanwezig zijn? Inmiddels worden de geluiden om mij heen een obsessie en hoor ik álles. Ik betrap mezelf er steeds vaker op dat ik op Funda rond speur. Jammer, want eigenlijk ben ik blij met mijn huis en tuin. En ik besef donders goed dat het probleem bij mij ligt.
Wat kun je doen als je dit gevoel herkent, te verdwijnen in de drukte van jonge gezinnen om je heen?
De regie terugpakken. Op zoek gaan naar rust buiten de deur, er zit niets anders op. Naar het bos, de waterkant, een volkstuin nemen, een kindvrije camping, naar het strand, op de fiets, gaan wandelen. Kortom, in deze jaren van drukte ontkom ik niet aan een secret outdoor hideaway.
Producenten kom maar op: ik voorzie een nieuwe markt voor blokhutjes, chaletjes en stilteplekken in de bossen!
Leven zonder kinderen 
Het probleem ligt juist absoluut niet bij jou!
Je kunt je kinderen namelijk gewoon opvoeden en rekening houden met de rest van de buurt.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat fijn dat je dit zegt! De laatste tijd is het weer zo onrustig en is er zoveel herrie met gillende en schreeuwende kinderen. Uiteraard heb ik er alle begrip voor dat ze buitenspelen maar het valt me wel op dat ouders zelden tot nooit een keer ingrijpen. Soms zeggen we er iets van (in de vorm van een vriendelijk verzoek) maar er verandert niets en we voelen ons dan zulke zeikerds…al met al niet ideaal zeker nu in de Corona crisis.
LikeLike
Helemaal mee eens. En tegenwoordig is een jacuzi of een enorme trampoline en torenhoge boomhut allemaal heel normaal in een reguliere woonwijk. En kinderen mag je inderdaad niet meer aanspreken, dan heb je een probleem en wordt je gepest. Kindervrije woonwijken zouden oplossing voor ons zijn.
LikeGeliked door 3 people
Of ter vervanging van de achtertuinen meer speelvelden met geluidsdichte muren eromheen 🙂
LikeGeliked door 1 persoon
Kindvrije wijken lijken me een zegen. Hoe zou dit idee realiteit kunnen worden? Ik geloof niet zo in politiek. Als ergens geld mee te verdienen is, heeft men er vaak wel oren naar. Dus als blijkt dat dit een gat in de markt is….
LikeGeliked door 2 people
Ik kan me zo voorstellen dat dit een gat in de markt is, net als adult-only hotels.
LikeGeliked door 1 persoon
HEEL herkenbaar. Wij wonen in een buurt (als kinderloos stel) waarin je echt het gevoel hebt continu in een BSO te wonen. Zeker in de zomermaanden is eigenlijk 90% van wat hier non stop op straat rond rent onder de 10 jaar. Een totale overkill aan kinderen. En ze krijsen en schreeuwen van sochtends tot savonds. Echt zo KLAAR mee.
LikeGeliked door 1 persoon
Ron, ik leef met je mee. Begrijp het helemaal. We zijn begonnen om het hier in de buurt bespreekbaar te maken. Is nog best lastig en verandert niet gelijk iets, maar geeft in ieder geval het gevoel dat we niet meer alles hoeven pikken qua geluidsoverlast. Maar dan nog, t blijft enorm irritant.
LikeLike
Wat een heerlijk en helaas herkenbaar verhaal! Ik maak hetzelfde mee en in een woningmarkt zoals de huidige is het niet makkelijk om iets anders te vinden. Ten midden van een BSO wonen is nog een understatement! Het is alsof de mensen om je heen niet meer weten hoe het leven was voordat ze kinderen kregen.
LikeLike
Heftig he? Mensen onderschatten wat een overdaad aan geluid met je kan doen. Stilte wordt echt een nieuwe luxe denk ik weleens.
LikeLike
Ik ben zelf een ouder van 2 puberzonen maar schreeuwende kinderen/volwassenen vind ik echt een gebrek aan opvoeding. Ik erger mij dan ook echt verschrikkelijk aan dat soort ouders/kinderen. Als je er wat van zegt krijg je standaard “kinderen moeten toch kunnen spelen?” Ja, kinderen moeten zeker kunnen spelen maar de volumeknop mag daarbij wel een aantal decibellen naar beneden!
Lol maken kan ook zonder te veel volume. Het valt mij steeds vaker op dat ouders kinderen niet tot amper corrigeren en dat is geen positieve ontwikkeling. Mijn kinderen heb ik altijd gecorrigeerd wat schreeuwen, stampen op trappen, rennen in huis betreft, jij bent als ouder het voorbeeld. Op de basisschool vonden ze mij hard en streng maar dat is echt onzin, ik heb overwicht op mijn kinderen en zo hoort het gewoon te zijn. Ik verbied mijn kinderen niet veel maar leg ze wel uit waarom bepaalde zaken verantwoord zijn en welke niet. Kinderen worden veel te veel gepamperd in deze maatschappij wat de zgn “patat generatie” teweeg brengt.
Mijn kinderen zijn in ieder geval niet minder geworden door een wat strengere opvoeding. Het zijn soms echte pubers maar over het algemeen doen ze het prima en zijn het vrij rustige kinderen. Als gezin met of zonder kinderen heb je rekening met anderen te houden. Schreeuwen en lawaai maken en daarbij “schijt hebben” aan wat anderen er van vinden is en blijft echt een groot gebrek aan opvoeding, niet meer, niet minder.
LikeLike
Ben het met je eens, ik denk ook dat het een kwestie is van opvoeding en dat juist dat stukje correctie vaak ontbreekt. Soms corrigeren wij kinderen die heel luidruchtig zijn maar de ervaring leert dat je dan wel een boze ouder tegen kunt komen. Best lastig. Het lijkt dan idd alsof kinderen altijd maar alles moeten mogen. Blij te horen dat het ook anders kan!
LikeLike