“Joepie, ik word tante!”
Nee, niet ik. Een vriendin. En ook niet 1 vriendin maar wel 10. Het tante-schap is al jaren op volle toeren aan het draaien. Tegenwoordig weet ik niet meer hoe ik daar nog enthousiast op moet reageren. Meestal zeg ik dan het sociaal wenselijk antwoord: o, leuk, gefeliciteerd.
Wat is er eigenlijk zo ‘gefeliciteerd’ aan? Waarschijnlijk klink ik nu cynisch maar kom, de verheerlijking van het kinderen krijgen hangt me wel een beetje de keel uit. Dat vriendinnen zelf kinderen krijgen en dat van de daken schreeuwen, alla. Maar dat ik ook mee moet leven met zusjes en broertjes die nageslacht produceren is wat veel gevraagd.
Natuurlijk. Ik kan er zelf niet over meepraten. Wat je altijd hoort van anderen: “Het voelt veel meer eígen, neefjes en nichtjes.” Het zal wel.
T
Twee zusjes, Auguste Renoir
Wat maakt dat mensen zo graag tante worden? Ik vind het een leuk woord, ‘tante’. Het smaakt naar lauwe thee, koekjes, grijze knotten en geruite rokken. Kortom het soort vrouwen uit de boekjes van Annie M.G. Schmidt. Niemand die ik ken heeft zo’n tante gehad. De echte tantes waren zussen van je vader of moeder die zich ook maar door het leven heen worstelden. Je zag ze op verjaardagen waar je 5 gulden van ze kreeg. Ze vroegen ‘hoe gaat het op school?’ en dan zei je ‘goed’. En dat was het wel zo’n beetje. Had jij als kind een adoratie voor je tante? Nee toch.
Misschien is dat vandaag de dag anders. Ouders zijn sowieso al meer vrienden van hun kinderen nu gezagsverhoudingen veranderd zijn. Vrienden die soms boos moeten worden of je op tijd naar bed sturen. Die zeggen dat je huiswerk af moet. Dat je spruiten moet eten. Dat doet tante natuurlijk niet. Van tante krijg je nieuwe schoenen en ze neemt je mee naar de speeltuin. Tante wordt een pannekoekentante en verovert zo een plekje in je hart.
Is dat waarom mensen zo graag tante willen worden? Omdat ze lief kunnen zijn voor een kindje dat dichtbij hen staat maar waar ze níet boos op hoeven worden? Dat opvoeden doen de ouders tenslotte. Misschien is dat het. Tante heeft de lusten maar niet de lasten. Dan is het dus tóch een felicitatie waard.
Leven zonder kinderen 