Ben ik de enige? Ben ik een alien?!

Wie kent het niet?

Dat je op een feestje bent en ineens in een nare discussie dreigt te belanden tussen mensen met en zonder kinderen. Op de een of andere manier zit daar wat venijn. Of misschien is het jaloezie, dat de een het leven van de ander een beetje benijdt maar dat nooit zal toegeven. Waardoor de eigen levenskeuze met hart en ziel verdedigd wordt.

Ik spreek hier over ‘wij’ en ‘zij’ en besef meteen dat dit de zwakte van dit blog kan worden. Er zou namelijk geen kloof moeten zijn tussen ouders en niet-ouders, grootouders en niet-grootouders. Hoe komt het dat we het wel vaak zo voelen? Ik ben een vrouw van ergens in de 30 en alles en iedereen om me heen krijgt kinderen. Zelf voel ik die drang niet. Omdat ik mij hierin eenzaam voel, moet ik constant mijn keuze voor mezelf verantwoorden. En dat is lastig. Kiezen met overgave is een geschenk, dat ook weer een keuze is. En als je die keuze kunt maken, hoe verhoud je je tot ‘de anderen’?

Ben ik de enige? Ben ik een alien?! Ik weet zeker dat ik níet de enige ben, alleen kom ik weinig vrouwen tegen zoals ik. In mijn vrienden- en familiekring ben ik een van de allerlaatste niet-moeders. Via dit blog hoop ik mensen te bereiken, zowel ouders als niet-ouders, die op zoek zijn naar begrip voor elkaars keuzes en vooral naar de zin van het leven buiten kinderen om.

Want de zin van het leven, die zoeken we allemaal.